Miserabele eenling
Overkomt me toch vaker dan me lief is.
Zomaar het gevoel krijgen dat je toch niet helemaal in het rijtje past. Hoe je het zelf ook voelt, en hoe lomp je het vind als er niet aan je gedacht wordt, hoewel je zelf er altijd rekening mee probeert te houden. Dit gebeurt niet voortduren, natuurlijk. Slechts op enkele momenten, wanneer je merkt dat je toch een aantal elementen die iedereen met elkaar deelt, die jijzelf niet bezit.
Ik voel me op dat soort momenten erg misplaatst en denk dan, waar hoor ik dan wel bij? En dan ga ik graven in m'n hoofd.. waar hoor ik dan bij?
Het wordt dan ook gerechtvaardigd met, we vergeten het omdat we je beschouwen als een van ons. Een beter compliment zou je in je vriendenkring niet kunnen krijgen, als je hen waardeert. Ik kan er daarom ook niet boos om worden.
Waarom wil ik bij een groep horen? Ik weet dat ik me alleen ook altijd kan vermaken en me goed voel, maar het gevoel van het horen bij een groep. Geeft toch iets amders, een gevoel dat jezelf ontstijgt. Een onzichtbare band die je om je heen voelt. De aangename affectie die je ervan ontrekt. Die je groter doet voelen als je kijkt in een spiegel.
Okeej met iedereen kan ik connecten.. Maar dat ene ding wat toch zo belangrijk en elementair is ontbreekt. En elke keer wanneer ik het merk, vraag ik me eerlijk af, waarom doen ze zo? Zijn ze dan zo blind? En eerlijk geef ik ook antwoord. En dan zou ik moeten weten hoe laat het is. Maar dat is toch te drastisch? En daar geef ik ook eerlijk antwoord. Waarom doe ik het dan niet?
Omdat het niet altijd zo is, het is iets wat je opoffert. De zon schijnt niet altijd, bij wijze van spreke.
Maar toch.. dan voel ik me de miserabele eenling..
Zomaar het gevoel krijgen dat je toch niet helemaal in het rijtje past. Hoe je het zelf ook voelt, en hoe lomp je het vind als er niet aan je gedacht wordt, hoewel je zelf er altijd rekening mee probeert te houden. Dit gebeurt niet voortduren, natuurlijk. Slechts op enkele momenten, wanneer je merkt dat je toch een aantal elementen die iedereen met elkaar deelt, die jijzelf niet bezit.
Ik voel me op dat soort momenten erg misplaatst en denk dan, waar hoor ik dan wel bij? En dan ga ik graven in m'n hoofd.. waar hoor ik dan bij?
Het wordt dan ook gerechtvaardigd met, we vergeten het omdat we je beschouwen als een van ons. Een beter compliment zou je in je vriendenkring niet kunnen krijgen, als je hen waardeert. Ik kan er daarom ook niet boos om worden.
Waarom wil ik bij een groep horen? Ik weet dat ik me alleen ook altijd kan vermaken en me goed voel, maar het gevoel van het horen bij een groep. Geeft toch iets amders, een gevoel dat jezelf ontstijgt. Een onzichtbare band die je om je heen voelt. De aangename affectie die je ervan ontrekt. Die je groter doet voelen als je kijkt in een spiegel.
Okeej met iedereen kan ik connecten.. Maar dat ene ding wat toch zo belangrijk en elementair is ontbreekt. En elke keer wanneer ik het merk, vraag ik me eerlijk af, waarom doen ze zo? Zijn ze dan zo blind? En eerlijk geef ik ook antwoord. En dan zou ik moeten weten hoe laat het is. Maar dat is toch te drastisch? En daar geef ik ook eerlijk antwoord. Waarom doe ik het dan niet?
Omdat het niet altijd zo is, het is iets wat je opoffert. De zon schijnt niet altijd, bij wijze van spreke.
Maar toch.. dan voel ik me de miserabele eenling..
22 apr 2007
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 dec 2009 Egoisme
- O 09 nov 2009 whats the use..
- O 31 okt 2009 Een doofpot
- O 17 okt 2009 En het ratelt maar door...
- O 06 sep 2009 geraakt
- O 22 aug 2009 het goede kost tijd
- O 21 aug 2009 leren op zijn tijd
- O 11 aug 2009 Tsja..
- O 31 jul 2009 spinnende
- O 23 jul 2009 denken katten..?
- O 10 jun 2009 handen uit de mouwen! of armen :?
- O 01 mei 2009 daar zijn we weer, brabbelde het hart en verstand
- O 19 feb 2009 lucht is niet slechts lucht!
- O 01 feb 2009 Dik 2 maanden verder
- O 01 feb 2009 Vrij vertaald