Missen vs Houden van

Iemand missen.. Is eigenlijk zo abstract. Hoe kan je nou iets missen wat er niet is, en als hij al een half jaar een ander had, is het er ooit geweest?

Na een ellendige ochtend, en het alleen gevoel besloot ik mijn spulletjes bij elkaar te pakken en zelf naar de bioscoop te gaan. Vriendinnen wonen samen, of niet in de buurt. Wat is het snel gegaan, binnen een half jaar. Vriendinnen gingen verhuizen, kregen een relatie. Vorig jaar met kerst, de meeste meiden vrijgezel, samen sinterklaas geviert. Tweede kerstdag waren de vriendjes er wel bij, samen eten, lachen.
Ik had kerstdagen te kort.
Mijn familie, zijn familie, vriendinnen, dispuut. En sinterklaas. Avondje thuis, avondje dispuut, vriendinnen, collegaas, mijn lichting, nog een andere vriendinnengroep.

Iedereen lijkt nu iemand te hebben. Een iemand. Ze lopen hand in hand op straat, staan te zoenen voor de Mac, lachen, praten. En daartussen loop ik, met mijn nieuwe tas. En denk, pff, is dat jou iemand.. Ik zoek nog wel even verder. Afgunst, bah! Wat vind ik mezelf soms een naar persoon.

Komt een vrouw bij de dokter, natuurlijk niet de ideale film om naartoe te gaan in zo'n bui. Al is het wel heerlijk om alle tranen te laten vloeien, al je eigen ellende eruit te huilen, onder het mom van 'wat is het heerlijk een meisje te zijn, net gehuild als een klein kind @ komt een vrouw bij de dokter' (twitter)

Vier maanden vrijgezel, bah. Eigenlijk is er niks aan zonder hem, maar ik ben te trots het bij vriendinnen toe te geven. B liet me zo mooi weten het knap te vinden, mijn kin omhoog, tieten vooruit, en niks of niemand ziet de pijn. Zie je wel, ze hebben het wel door.
Gister stonden we in de kroeg, aan aandacht geen gebrek. Leuke vent, best van onder de indruk. Jasper. Ken hem nog vaag van vroeger, leuk opgedroogd. Hij liep op me af, B lacht en geeft me een knipoog. We denken hetzelfde.. hehe...
Hey Soof, wat hoorde ik nou? Daniel bij je weg? Ik probeer het weg te lachen, maar de tranen prikken al. Ik maak een geintje wat blijkbaar aanslaat, en die ene traan wuif ik weg als een lachtraan. Prikt hij er nou doorheen? Maakt trouwens ook niet uit. We lachen wat, drinken wat en net als ik helemaal in mijn element ben komt Daniel de kroeg binnenstappen. Gelukkig met z'n vrienden, ik heb hem nog nooit gezien met haar. Ik kijk hem aan, en hij beseft niet meer terug te kunnen. Gotcha, gezien, en waag het eens om te draaien om me niet te willen zien. Hij zegt me gedag, drie kussen en ik ruik zijn luchtje. Avond verknalt, nog 1 drankje gedronken, wilde niet meteen weggaan.. Jasper en B hebben het erover, ik zie het. Bah.

Ik zeg ze gedag, en Jasper loopt even met me mee naar huis. Bij de voordeur pakt hij me vast, en het enigste wat ik denk, 'als niemand ons maar zo ziet in de binnenstad', en ook 'Waag het eens me te proberen te zoenen, de agressie van de avond zul je voelen op je neus'. Hij is slim genoeg het niet te doen, maar zijn laatste zin 'Jezus Soof, wie wil jou nou niet?' slaat in.

Wil ik eigenlijk wel een nieuw iemand? Iemand weer de mogelijkheid geven je pijn te doen. Ik merk dat het muurtje om mee heen hoger en dichter wordt, geen contact meer met veel vrienden. Ze gaan door, sta ik stil? Of is dit even mijn pas op de plaats.
Ik was er toch ook voor hun toen ik wel een relatie had, en waar zijn ze nu? Ben je nog een vriendin als ik niet eens zelf heb kunnen vertellen dat het uit is, en waarom nemen er veel geen contact op? Ze zijn te druk met hun eigen wereld, maar wie riepen er zo hard, toen ik een vriendje kreeg 'nou, die zullen we wel niet meer zien.....'.

Ik loop terug naar huis van de film en zie dat ik vandaag op lijn 8 sta. Moet eigenlijk wel lachen om mezelf. Voel ik me nu zielig? Zit me zelf gewoon de ellende in te praten. Ik kijk mezelf recht aan, een lachend gezicht achterop de bus. Reclame voor zonnebanken, en ze kozen mijn gezicht. Trots. Het kan zoveel erger, over die vent kom ik wel heen. Iedereen moet ooit dealen met een gebroken hart.

Ja, het gaat heel goed als ik hem niet zie.