Vandaag was het zover.. Ik heb ze samen in de stad gezien.
Blok in mijn maag, misselijk, radeloos, spontaan geen trek meer, zin om te schreeuwen, gillen, roepen, krabben... weet ik veel.. Dat er zoveel emoties door je heen kunnen gaan..
Ik was aan het shoppen met een vriendin, morgen belangrijke fotoshoot voor een redelijk grote print campagne.. Maar gelukkig heb ik me ingehouden. Netjes hoi gezegd, lief gelachen, en linea recta de winkel uit.. Wegwezen!
Toen ik me omdraaide keek ik hem nog recht aan, maar ik kan het nog niet plaatsen.. Het was geen medelijden, het was alsof hij toch liever met ons mee was gelopen. Ach, ik leef nogsteeds in mijn droomwereld, mis hem!
Heb maar besloten te gaan sporten zo,
mezelf helemaal leeg te sporten,
dan kan ik lekker gaan slapen,
geen gepieker,
en morgen stralen....