Molly R.I.P 25-05-'06
Vandaag hebben we onze hond laten inslapen. Het is bijna de ergste dag van m'n leven. Ik kon hem al 15 jaar. Ik heb nooit iets anders gezien als ik uit school kwam. Hij kwam altijd naar mij toe. Iedereen kon gewoon leuk doen met hem.
Molly was een poedel, alleen niet zo lelijk geknipt. Het was een gewone lieve hond. Nou eigenlijk meer hondje, want hij was niet echt heel groot. Hij was zwart, maar werd steeds een beetje grijzer.
M'n moeder Zij vorig weekend al: 'Jeroen, we gaan maandag een afspraak maken met de dierenarts voor Molly'. Ik wist natuurlijk al dat dat er heel lang al aan zat te komen. Maar ik wist zelf ook dondersgoed dat hij het niet lang kan volhouden. En om hem door te laten leven tot hij zelf dood gaat is zoo zielig, maarja toch wil je dat hij door blijft leven.
Maandag had me vader de dierenarts gebeld. De afspraak was dinsdagavond om 8 uur. Jaa, daar had ik dan nog maar 24 uur de tijd om van Molly te genieten. Dan vliegt de tijd pas echt snel.
Dinsdag werd ik dus al om 5 uur wakker, omdat ik een nachtmerrie had, het ging alleen over mij en me zus. Maar dat was ook niet echt een droom met een leuk einde. Nou ik naar school toe, met zoiets al in me achterhoofd, maar gelukkig waren er genoeg mensen om me af te leiden. Pas toen ik naar huis reed had ik al zoiets van, nog maar een paar uurtjes.
Rond half 8 gingen mijn vader, Molly en ik met de auto naar mijn zus, want die wilde ook mee. In de auto zag je hem al een beetje liggen, volgens mij voelde hij het al aan dat hij er binnen nu en een half uur niet meer zou zijn. We komen daaraan en er was helemaal niemand, ik hoopte daarvoor gewoon dat het zoo druk was, dat hij nog lang niet aan de beurt zou zijn. Maarja dat was tevergeefs. Iets voor achten werden we naar binnen gehaald en zag ik Molly al bij de deur staan, hij wilde namelijk weg. Toen stond hij op zo een bankgeval. Hij kreeg als eerste een kalmeringsmiddeltje, zodat hij wat rustiger werd, dat duurde redelijk lang, want hij wilde niet. Hij wist zelf ook wel dat het niet verder kon, maar hij wilde ook niet weggaan.
Toen hij eenmaal rustiger werd, kwam de dierenarts met nog een prik en vertelde ons dat hij nu een overdosis slaapmiddel kreeg. Nou toen hield ik me tranen niet meer binnen. Het hondje waar ik 15 jaar mee heb geleefd was er geleidelijk aan niet meer. En hij bleef maar door bewegen.
Het hondje is er niet meer. Ik kan het nog steeds niet geloven. Op de terugreis lag hij in de auto en ik bleef maar naar hem kijken, en ik bleef hopen van: wordt alsjeblieft wakker, want ik houd het niet vol. Maar hij werd niet wakker. Toen we thuis aankwamen, begon me andere zus ook al te huilen, en me moeder begon er snel achteraan. Wij hebben zoveel met hem meegemaakt. Dat is gewoon niet in woorden uit te leggen. Toen heeft m'n vader een kuil gegraven en hebben we hem met mand en al begraven in de tuin. Dit is en was het liefste hondje dat ik ooit in me leven heb gehad.
Molly was een poedel, alleen niet zo lelijk geknipt. Het was een gewone lieve hond. Nou eigenlijk meer hondje, want hij was niet echt heel groot. Hij was zwart, maar werd steeds een beetje grijzer.
M'n moeder Zij vorig weekend al: 'Jeroen, we gaan maandag een afspraak maken met de dierenarts voor Molly'. Ik wist natuurlijk al dat dat er heel lang al aan zat te komen. Maar ik wist zelf ook dondersgoed dat hij het niet lang kan volhouden. En om hem door te laten leven tot hij zelf dood gaat is zoo zielig, maarja toch wil je dat hij door blijft leven.
Maandag had me vader de dierenarts gebeld. De afspraak was dinsdagavond om 8 uur. Jaa, daar had ik dan nog maar 24 uur de tijd om van Molly te genieten. Dan vliegt de tijd pas echt snel.
Dinsdag werd ik dus al om 5 uur wakker, omdat ik een nachtmerrie had, het ging alleen over mij en me zus. Maar dat was ook niet echt een droom met een leuk einde. Nou ik naar school toe, met zoiets al in me achterhoofd, maar gelukkig waren er genoeg mensen om me af te leiden. Pas toen ik naar huis reed had ik al zoiets van, nog maar een paar uurtjes.
Rond half 8 gingen mijn vader, Molly en ik met de auto naar mijn zus, want die wilde ook mee. In de auto zag je hem al een beetje liggen, volgens mij voelde hij het al aan dat hij er binnen nu en een half uur niet meer zou zijn. We komen daaraan en er was helemaal niemand, ik hoopte daarvoor gewoon dat het zoo druk was, dat hij nog lang niet aan de beurt zou zijn. Maarja dat was tevergeefs. Iets voor achten werden we naar binnen gehaald en zag ik Molly al bij de deur staan, hij wilde namelijk weg. Toen stond hij op zo een bankgeval. Hij kreeg als eerste een kalmeringsmiddeltje, zodat hij wat rustiger werd, dat duurde redelijk lang, want hij wilde niet. Hij wist zelf ook wel dat het niet verder kon, maar hij wilde ook niet weggaan.
Toen hij eenmaal rustiger werd, kwam de dierenarts met nog een prik en vertelde ons dat hij nu een overdosis slaapmiddel kreeg. Nou toen hield ik me tranen niet meer binnen. Het hondje waar ik 15 jaar mee heb geleefd was er geleidelijk aan niet meer. En hij bleef maar door bewegen.
Het hondje is er niet meer. Ik kan het nog steeds niet geloven. Op de terugreis lag hij in de auto en ik bleef maar naar hem kijken, en ik bleef hopen van: wordt alsjeblieft wakker, want ik houd het niet vol. Maar hij werd niet wakker. Toen we thuis aankwamen, begon me andere zus ook al te huilen, en me moeder begon er snel achteraan. Wij hebben zoveel met hem meegemaakt. Dat is gewoon niet in woorden uit te leggen. Toen heeft m'n vader een kuil gegraven en hebben we hem met mand en al begraven in de tuin. Dit is en was het liefste hondje dat ik ooit in me leven heb gehad.
25 apr 2006
- meld ongepast verhaal
-
Prinsess
dinsdag 25 april 2006 22:12
Gecondoleerd..
-
Gewoon ik
dinsdag 25 april 2006 22:17
Aahg... wat een verdrietig verhaal... ik word er zelf gewoon triest van.
'k Ben heel erg begaan met dieren (dierenarts worden is altijd mijn droom geweest) en ik geloof best dat jouw hondje zo'n ontzettend lief hondje was...
Je moet je blijven realiseren dat jullie de juiste beslissing hebben gemaakt, hij heeft er zelf niets van gemerkt en is nu misschien wel in de Hondenhemel. Jullie hebben dat hondje alles geboden wat-ie kon hebben, gedurende zijn leven, en een hondenleven duurt nou eenmaal maar een beperkt aantal jaar. Als hij kon terugkijken zou hij dat zeker met plezier doen, bedenk dat! Bedenkt hoe leuk je het leven voor jullie hondje hebt gemaakt door zoveel om hem te geven...
Toch is het natuurlijk moeilijk om je kameraadje te verliezen, en er zal ook best een heel rouwproces na volgen net zoals bij het verliezen van mensen... Dus ik wil je verder heel veel sterkte wensen met het verwerken van dat verdriet
Knuffel! -
Noa_dlb
dinsdag 25 april 2006 22:28
Veel sterkte, niemand kan snappen wat je nu voelt.
-
eeytje
dinsdag 25 april 2006 22:40
Ooooh lievie
Sorry, dat wist ik helemaal niet
Spreek je snel, oké?
Sterkte -
Dying Soul (opgeheven op 11-10-2010)
dinsdag 25 april 2006 22:43
Geconduleerd en veel sterkte met dity hechte verlies...
Dying Soul
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 apr 2006 Molly R.I.P 25-05-'06 ( 5 )
- O 18 mrt 2006 Broodje aap verhaal 2
- O 18 mrt 2006 Broodje aap verhaal
- O 18 mrt 2006 De dood. ( 1 )
- O 08 mrt 2006 Don't worry, be happy.
- O 23 feb 2006 Neefje alweer 7 maanden oud. ( 2 )
- O 06 jan 2006 Derde overleden oma. ( 1 )
- O 21 nov 2005 Iemand uit m'n msn-lijst! ( 3 )
- O 13 nov 2005 Het was super gezellig. ( 1 )
- O 09 nov 2005 Ik naar de wedstrijd Ned-Ita
- O 07 nov 2005 Drukke week. ( 1 )
- O 10 okt 2005 Ik mis het! ( 1 )
- O 05 okt 2005 Morgen en vrijdag toetsweek.
- O 26 sep 2005 Lekker dagje rust.
- O 18 sep 2005 Mike, 2 maanden oud. ( 1 )