Mooi.

Wat kan een dag mooi zijn als je 's ochtends naast elkaar wakker wordt, elkaar kust, kort aanraakt en vervolgens een lekker kopje koffie gaat drinken. Wat is het toch fijn om in de ochtendspits in de metro, staand, naar de Dam te rijden, één van de weinigen te zijn die uitstapt en de enige die midden op de Dam even stil blijft staan. Wat is het leven toch mooi. Een kort moment zonder toeristen, maar mét poepende duiven en pinautomaten die slechts 50 euro biljetten uitgeven.

Wat is het toch fijn om tegen de richting in naar het Centraal Station tóe te lopen, chagrijnige mensen met een opgewekte glimlach te begroeten en ondertussen naar beneden te kijken: nieuwe schoenen. Wat is het grappig om mijn 'collega's' te zien, die al van 6 uur 's ochtends staan te zwoegen. Broodjes, appels, koffieautomaten (sigaretten, strippenkaarten). Wat is de GWK toch aardig om wél 20 euro biljetten in hun ophaalsysteem te stoppen...

Wat is Onzelieveheer geweldig om preciés op het juiste moment - tijdens het buiten staan wachten tot de opening van het Dönerpaleis - een aangenaam regenbuitje op Amsterdam te laten vallen... Oké, dat lieg ik. Toen lachte ik niet meer.

Mijn collega was Yassi, of Yessi, of iets dergelijks. Hij is Somaliër en hij scheert het schaap. Er was ook nog een Jaap die warme chocomel voor me meebracht en mij leuke klusjes gaf: knoflooksaus tappen tot je arm 3x zo dik is als hij daarvoor was. De eerste klanten zijn onbegrijpelijk: wie eet er om 10 uur 's ochtends döner? Zij waren echter degenen die mij op een rustige manier vertrouwd lieten raken met de kassa. Sinds de warme chocomel lachte ik weer, trouwens.

Mijn schoenen gaven blaren, dus ik vond de verbanddoos met pleisters die niet werkten. Ook had ik gemerkt dat er geen profiel onder de schoenen zat, dus glibberde ik zeer voorzichtig door mijn werkruimte heen. Ik kon er ook goed op moonwalken, maar Yassi vond dat ik nog even moest oefenen.

Toen kwam Reshma. Zij had hele mooie bloemen gekocht voor haar zusje. Ze is 28 jaar maar ze ziet er véél jonger uit. Gelukkig was ze heel aardig voor mij, wat er weer voor zorgde dat ik heel aardig was voor de klanten. De enige tegen wie we samen niet aardig waren, waren de duiven die gezellig op de tafels poepten, bah! Ik heb nog nooit zo vies gekeken.

Om 2 uur kon ik met pauze, maar ik had al een Turkse pizza achter de kiezen, dus ik kocht slechts een appel en een croissantje bij C'est du Pain voor 1 euro. Daar zag ik mijn aartsrivale Evelien (aarts-: voornaamste) en dat maakte mij gelukkig, want ik besefte me dat ik een leuk meisje ben, wat zij niet is. Tevreden glimlachend stond ik op de roltrap naar perron 1, toen er opeens iemand naast me op de trede kwam staan. Nog steeds glimlachend keek ik opzij, waarop een wildvreemde jongen me grijnzend aanstaarde. Het gebeurde niet helemaal beseffend, vluchtte ik de bedrijfskantine in, waar ik de tv op MTV zette, mijn appel schoonveegde en swingend begon te knabbelen.

Na nog even mijn tanden gepoetst te hebben, werkte ik nog 3 uurtjes, waarvan 1 met 3 middagcollega's die alle beschikbare ruimte innamen, waardoor ik in latex gloves Spaanse paprika's ben gaan knippen, terwijl ik zo hard mogelijk mijn best deed de anderen ook te leren kennen. (Wesley woont in Amersfoort en gaat volgende week trouwen in Soest, *naam vergeten* kwam een kwartier te laat omdat hij bij z'n chick in Rotterdam was. Hij werkt net zo lang als ik voor Studentenwerk en vindt het écht díkke lól mán!)

In mijn terugtrein was het vol. Ik las de Beatrijs van P.C. Boutens. Dat gedicht is écht mooi! Het begin las ik met één grote glimlach (van herkenning wellicht), tijdens de volgende hoofdstukken heb ik een traantje moeten wegpinken, waarna ik weer met een glimlach ben geëindigd. In de bus heb ik mijn schoenen uitgetrokken, waaronder ik 2 zeer pijnlijke blaren aantrof, die het niet bepaald fijn vonden dat ik hun 'nieuwe jasje' er snel weer overheen trok. Na een klein kwartier gelopen te hebben, kon ik tot de gelukkige ontdekking komen dat mijn zusje soms toch wel vréselijk lief kan zijn en heb ik snel het eten klaargemaakt.

Daarna nog even mail gecheckt, tas ingepakt, MP3 geprepareerd en luid zingend op de fiets gesprongen naar het Kennemer Theater voor repetitie. Ook dát ging niet slechter dan anders en al met al kon ik trots zijn op gisteren. Dat kunnen we van vandaag helaas niet zeggen (autorijden, láng douchen en tot 4 uur internet), dus ga ik er nu toch maar snel weer een van de 9 klaarliggende boeken bij nemen. Salaat!