DE mydigeschiedenis is dus in feite zonder begin of einde.
Wat was er voor de oerknal en wat komt er na de oer~ crunch?
In ieder geval hebben we het al veel eerder en vaker gehad over Pinchas & z'n bloederige speer!
Ook de profeet Elya laat na zijn overwinning op de Karmelberg 450 valse profeten van Ba'al afslachten. Zo zijn er nog veel meer bloederige mydiverhalen te noemen in al die duizenden jaren vol zwerftochten.
Maar die geschiedenis van de monotheistische religies toont ook aan dat met behoud van de mozaische onderscheiding tolerantie voor andersdenkenden kan worden opgebracht ~ zoals 't rabbijnse jodendom, het moderne{r} christendom & de middeleeuwse islam laten zien.
Zie psalm 2: het geweld is hier [ook] niet meer te ontkennen.
De gezalfde, in het Hebreeuws de Masjiach, is de koning in Yeroesjalayiem die over het ministaatje Yehoedah regeert. Hij wordt aangesproken als [een] zoon van Israels G d en de opstandige vijanden worden gewaarschuwd dat deze koning hen zal verpletteren met een knots.
Als betrof 't aardewerk.
Deze psalm vindt zijn oorsprong in 't troonsbestijgingsfeest van de koningen van Yehoedah. Maar waarom gebruikt die hofdichter zulke grote woorden voor een minikoninkje als die vorst van Yeroesjalayiem moet zijn geweest?
Droomde hij dan ook werkelijk van de wereldheerschappij van de koningen van Yehoedah, waarin hun macht zich echt zou uitstrekken tot de 'einden der aarde'? Er bestaat onder exegeten een sterke consensus dat de psalmist deze woorden en beelden geleend heeft van Egypte & Mesopotamia.
Van het polytheistische buitenland dus!
Dit is geen kwestie van het afschuiven van gewelddadige bijbelteksten.
Lang voordat 'de modernen' met hun kritische stellingen kwamen, was deze verklaring voor psalm 2 ook al [veel eerder] opgekomen, juist onder protest van de wat meer behoudende bijbelgeleerden die in de Babel~Bijbel controverse zoveel invloed op dat in hun ogen o zo heilige boek niet waar wilden hebben.
Die hypothese is sterk.
De koning als zoon van de godheid is een Egyptische voorstelling die, waarschijnlijk via de Kana'anieten in de Israelitische religie is terechtgekomen.
Egyptische en Mesopotamische teksten staan op de achtergrond van zo'n psalm en ook buiten-Israelitisch beeldmateriaal bewijst de verwantschap en de afhankelijkheid van 'dezen & genen'?!
Die touwen of boeien waarover vers 3 spreekt zijn ook te zien op een nieuw-Assyrische voorstelling van koning Esarhaddon {680~669} en de koning die zijn vijanden met een knots neerslaat vinden we ook al op het Narmerpalet uit de tijd van de eerste Egyptische dynastie [begin derde millennium voor Christos]!
Vervolgens is in het z.g. Oude Testament sprake [geweest] van een tamelijk ongereflecteerd monotheisme dat geweld uit de polytheistische wereld bijna naadloos overneemt maar daarna wel in tweede instantie de geweldselementen uitzuivert in het 'gereflecteerde monotheisme'?!
Je kunt dit proces laten zien aan de hand van oudtestamentische teksten als die waarin de wolf bij het schaap verkeert {zoals in Yesjayahoe 11:6} en de koning van Israel niet op een woest strijdros, maar op een ezel Yeroesjalayiem binnenrijdt zoals in Zecharya 9:9 ~ een van de talloos vele oudere beelden die later ook op Yehosjoea haNatsri aka haMasjiach van toepassing zijn gemaakt.
Het blijft nog steeds de moeite waar om die wegen van psalm 2 verder te volgen [daarvoor EN daarna]. Wat kunnen we verder nu nog zeggen dan dat ook deze psalm nader gehumaniseerd wordt binnen de mozaische, joodse en christelijke traditie?
Psalm 2 is een van die oudtestamentische teksten die het meest in het z.g. Nieuwe Testament worden aangehaald. De kernzin ervan: "JIJ bent mijn zoon" speelt [ook] een cruciale rol bij Yesjoea's dope [en hope] {zie Marcus 1:11} en bij de verheerlijking op de berg {Marc 9:7}. Yesjoe wordt hier met de woorden van een oude k{r}oninspsalm tot gezalfde koning [en/of ware hogepriester] uitgeroepen. Maar voortaan staat dit alles in een nieuwe alternatieve setting. Zo ontwikkelde zich de menselijke geschiedenis eeuw na eeuw en laag voor laag in onze geest?! Yehosjoea is een koning [hogepriester/gezalfde/verlosser/bevrijder/heiland/christos e.d.] die nu in de [nabije] toekomst geen andere wapens meer nodig heeft dan het woord en die ongewapend de weg naar zijn kruis gaat als het zijn moet.
Als er EEN tekst laat zien hoe men vaak slechts maar de helft van de waarheid naar voor brengt, dan is het wel psalm 2?!
Juist hier blijkt dat de weg van het polytheisme naar monotheisme vooral OOK een [derde] weg kan zijn naar humanisering en indamming van het helaas vaak zo gebruikelijke geweld!
Een andere vraag aan de zwartkijkende critici is of de claim van de ENE G d die in Israel vereerd wordt ernstiger is dan die van de ene farao die in Egypte [het slavenhuis] gediend werd.
We worden ons nu pas goed van al deze problemen bewust. Het geweld dat van huis uit in de sfeer van de politieke macht thuishoorde, wordt voortaan door het daarna opkomende monothisme in de sfeer van de religie gebracht. Zo vermijden we die al te gemakkelijke positie dat 'het geweld' pas met 't monotheisme in de wereld is gekomen ...
Kortom: die faraonische regeringen moeten veel geweld en onrecht hebben geimpliceerd! Die samenleving zal grosso modo niet zoveel meer of minder zijn geweest dan een wat latere 'mozaische' levensordening?
Het gaat nu vooral om beter overzicht en inzicht voor steeds meer mensen: ook in mydi!