Myn masker

Ik zet myn masker op als de dag begint.
Niemand mag weten dat ik me kut voel, dat het niet goed met me gaat.
Niemand hoeft het te weten.
Zolang hun het niet weten, heb ik geen gezeik.

Ik ga naar school. De eerste uren gaan goed. Na 't 4e uur gaat het fout. Ik ben klaar met mijn pw. en staar voor me uit. Allerlei gedachtes beginnen door mijn hoofd te spoken. Myn masker valt af. De tranen stromen over mijn wangen. Iedereen ziet het. Iedereen staar me aan. Ik veeg ze weg, pak me tas en ren het lokaal uit. Weg. Weg van iedereen die het gezien heeft.
Er komt iemand achter me aan. Iemand die denk dat ze mijn 'beste vriendin' is. Grapjas dat het is.
Ik ren door. Weg. Naar mijn kluisje? Nee duurt te lang om mijn jas te pakken. Dan haalt ze me in. Ik ren door, rechtstreeks naar het fietsen hok. Pak me fiets uit het rek en sjees als een gek het schoolterrein af. Eindelijk, niemand die me meer ziet. Ik stop en zet me fiets neer. Ik ga ergens op een bankje zitten en begin te huilen. Het stopt niet meer. Ik kan niet stoppen. Wil niet meer stoppen. Het is goed zo. Ik wil me leeg maken. Leeg huilen. Ik wordt gebeld. Neem niet op. Dat is die grapjas. Ik druk der weg en zet mijn telefoon uit.

Na een uur door de stad dwalen besluit ik terug naar school te gaan. 't 7 uur. Ak. Bleh geen zin in. Ik hoop zo gods gruwelijk dat niemand er iets over zal zeggen. Ik pak mijn masker en zet hem weer op. Met een stalen gezicht loop ik het lokaal in en ga zitten. 't Gaat als een lopend vuurtje dat ik weer terug op school ben. De leraar komt naar me toe en vraagt of alles goed gaat. Nee natuurlijk niet. Wat is dat nou weer voor een vraag? Als alles goed ging was ik de klas niet huilend uitgerend.
'Ja het gaat wel weer' antwoord ik. Hij kijkt bezorgt en geloofd niks van mijn woorden. Gelukkig draait hij zich om en loopt naar zijn bureau. Hij pakt de telefoon en belt naar het afdelingshoofd. Nog geen 5 min later wordt ik de klas uitgehaald. Een kanon van vragen wordt er op mijn afgevuurd. Wat er is? Hoe het komt? Waarom ik weg liep? Waarom niemand wist dat ik me kut voelde? Waarom? Waarom? Waarom?
Ik geef er geen antwoord op. Ik voel dat mijn masker gaat afvallen als ik hier niet snel weg mag. Maar natuurlijk mag ik hier niet zomaar weer weg. Het vragen kanon gaat verder. Weten je ouders het? Of heeft het met je ouders te maken? Is het iets op school? Ruzie? Ik geef weer geen antwoord op de vragen en zeg dat alles goed gaat. Ook hun geloven niks van mijn woorden en laten me niet gaan. Ze willen mijn ouders bellen. Ik begin ze bijna te smeken om het niet te doen. Mijn masker valt af. Kut, nu hebt ik alles verpest. Nu weten ze zeker dat er iets is. Ik kom er niet meer onderuit. Ik ren weer huilend weg. Weg uit het kantoortje. Weg van de mensen. Weg van alles. Nu ga ik wel naar mijn kluisje. Pak me jas. Loop naar de receptie, meld me ziek en ga. Niet naar huis natuurlijk. Ik hoor nog 3 uur op school te zitten. Daar trappen mijn ouders niet in. Ik besluit naar de stad te gaan. Even weg. Het lukt me niet. Ik ben nog niet leeg genoeg gehuild. Ik moet weg uit de stad. Als ik hier ga huilen staart echt iedereen me aan. Ik ga naar het park. Daar is toch niemand. Er is tenslotte nog gewoon school. Ik ga op het gras zitten en huil me dit keer wel leeg. Helemaal leeg. Tot de laaste traan. Ik stap op mijn fiets en ga naar huis. 't laaste uur kan wel uitvallen. Tenminste, dat wordt het smoesje tegen mijn ouders.

Ik loop meteen door naar mijn kamer. Draai de deur op slot. Moet huilen. Maar kan niet meer. Ik ben totaal leeg. huilend zonder tranen lig ik op mijn bed. Myn moeder heeft gehoord dat ik thuis ben en komt naar boven. Ze probeert mijn deur te openen maar die zit op slot. Dom van me. Nu weet ze uiteraard dat er iets met me is. Ze roept van alles en klopt op de deur. Ik veeg mijn uigelopen make-up van mijn wangen. Want dat krijg je naar uren huilen. Als er niks meer van uitgelopen make-up te zien is open ik de deur en laat er binnen. Ook hier wordt er een vragenkanon afgevuurd. Wat is er? Heb je gehuild? Wat ben je vroeg thuis.. hoe komt 't? Blablabla. Ik antwoord dat ik ruzie met jeroen, mijn vriend heb en zwijg verder. Na 10 minuten mijn moeders vragen genegeerd te hebben is ze erachter dat het geen zin heeft om nog verder aan mijn hoofd te zeuren en gaat ze mijn kamer uit. Eindelijk, rust. Ik draai de deur weer op slot. Ik zet mijn telefoon aan. 23 gemiste oproepen en 12 berichtjes. Hier zat ik nou net niet op te wachten. Ik verwijder alle berichten. Zelfs van jeroen. Hij hoeft hier niks van te weten.

Ik besluit te gaan douchen. Trek myn pyjama aan, ga in bed liggen en besluit er voorlopig niet meer uit te komen. Ik bel alles voor die avond af. Geen repetitie, Geen zangles, Geen jeroen.
Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen. Slapen lukt niet. Tuurlijk niet. Ik heb zoveel aan mijn hoofd. Iedereen heeft het gezien. Op school kan ik me niet meer vertonen zonder dat iedereen vraagt wat er is. Jeroen zou dat als eerst vragen als ik um zie. Ik ben zelfs zo zwak geweest om het niet af te bellen. Maar af te smsen. En natuurlijk een smsje terug. Met de vraag wat er is. Maar stuur niks terug. Ik kan het niet meer. Alle gedachtes spoken door mijn hoofd. Ik wil dood. Dat is het enige wat ik wil. Nu, op dit moment tenminste. Ik denk aan wat het makkelijks en het minst pijnlijk zal zijn. Maar weet stiekem van binnen dat ik het toch niet zou durven. Ik heb veel lef, maar veel te weinig om zoiets te doen. Na uren wakker liggen val ik uiteindelijk toch in slaap. Als ik wakker wordt is het 12.30. Midden op de dag dus. Kut. Ik moest werken om 07.00. Waarom heeft niemand me wakker gemaakt? Ik kijk op mijn tel. 10 gemiste oproepen van t werk. Zal ik opstaan? Er naar toe gaan? Nee heeft geen zin meer. Ik draai me om en na een uur wakker liggen met de nare gedachtes van de avond ervoor val ik weer in slaap.