Myn masker is gebroken

Ik zet mijn masker op als de dag begint.
Niemand mag weten dat ik me kut voel, dat het niet goed met me gaat.
Niemand hoeft het te weten.
Zolang hun het niet weten, heb ik geen gezeik.

Ja, Als ik 's ochtends opsta verberg ik al mijn gevoelens achter een masker.
Een dik, ondoordringbaar masker. Nouja, bijna ondoordrinkbaar dan. Want laatst brak myn masker dus wel. Voor de tweede keer.

Ik kom op school, en wordt geroepen door vier Sletjes. Oké sletjes klinkt zo dom dus laten we het op ordinaire meiden houden. Ik kende twee van de vier dus bleef staan. Begonnen ze tegen me te dreigen en dreigen en dreigen. Dus ik loop door. Beginnen ze te duwen en te schoppen ect. dus ik loop naar binnen, omdat ik er weet dat ze daar niks durven te doen. De pauze werd alleen maar erger. Ik kon niet meer naar buiten toe, of ik werd alweer geslagen of iets in die trant.

Ik zit in de les. 't Ging over koetjes en kalfjes. En ik begin opeens te janken. Niemand weet waarom. Ofja, iedereen wist zo onderhand wat er die ochtend gebeurd was dus iedereen dacht dat dat het was. Jammer maar helaas, er speelde veel meer. Dat gedoe van 's ochtends was meer, de druppel die de emmer deed overlopen.
Maar goed. Ik zit dus jankend in de klas. Iedereen kijkt me aan. Ik kon er écht niet meer tegen dus loop de klas uit en smijt de deur achter me dicht. Meteen 3 leraren die uit andere lokalen naar buiten komen om te kijken wat er nu weer aan de hand was. Ja jongens, ik was het. Alweer. Ik ben het altijd. Bij elke de-deur-wordt-dichtgesmeten-geval ben ik erby. En toen kwam mijn eigen leraar nog eens naar buiten. Komt achter me aangerend. Dus ik denk, fuck die mensen hier, ik neem de lift naar beneden. (mag niet alleen als je niet kan lopen ect.) Dus ik eindelijk benenden. Die 8 sec. in de lift leken wel uren te duren. Maar goed. Ik loop naar mijn fiets, haal um van het slot, en sjees als een gek van het school terrein af. Ik fiets richting een onbekende, klein, kut dorpje. Niemand kent mij daar, en ik ken hun niet. Geen bekende dus. Ik ga ergens zitten en steek een sigaret op. Hoe rotter je je voelt, hoe beter zo'n ding is. Dus heb daar eventjes op een bankje gezeten. Beetje gerookt, beetje gejankt. Begint mijn telefoon als een gek te trillen. Shit, school belt. Wat nu? Ik besluit op te nemen. Hallo? Ja Hoi, met meneer ... Ik heb net gehoord wat er gebeurd is. Ik weet niet wat er allemaal aan de hand is, maar ik vroeg me af waar je nou bent en of je nog terug op school komt. Oh wat knap dat u heeft gehoord wat er aan de hand was, als alleen ik dat weet en ik niks gezegt heb? En ik zit hier in een klein onbekend dorp zo'n 3 km van school en nee ik kom niet meer naar school! De groeten. tuut tuut tuut.

Oké het was een lomp gesprek. Maar ik ben zelf ook lomp, dus wat maakt het nog uit.

Na een uur besluit in naar huis te gaan. Er is niemand thuis, dus ik ben niemand een verklaring schuldig. Ik ga op bed liggen en jank me helemaal leeg. Tot er geen druppel meer te janken valt. Ik besluit te gaan slapen. [I[Nooit geweten maar van janken wordt je best moe. Ik slaap de hele middag, avond en nacht door.

Als ik 's ochends wakker wordt zet ik weer mijn masker op. Dit keer een dikker en een écht ondoordringbaar masker.