mythes , weerspiegelen onze levens

ave.

mythes werden van oudsher verteld om het onbegrijpelijke en ongrijpbare in het menselijke belevingswereld te verklaren of te illustreren...

de oudheid is een bron van deze verhalen over goden.monsters .titanen .moed .bedrog .liefde en heldendom...

oud. stoffig .niet meer actueel zegt men ten onrechte vaak,
want de oude mythes kunnen onze levens net zo goed weerspiegelen als die van de mensen van honderden jaren geleden...
ze leven voort ,zo lang wij leven...

zo had ik laatst met een goede vriendin van mij over de mythe van Orpheus en Eurydice,

het tragische verhaal vertelt hoe Orpheus, na de dood van zijn vrouw Eurydice, afdaalt naar de onderwereld en onderhandelt met Hades,de god van de onderwereld, om zijn vrouw te laten terugkeren naar het rijk der levenden.

in ruil voor een lied dat Hades moest bekoren, wat hem lukte
mocht Orpheus Eurydice mee nemen naar boven, op voorwaarde dat hij op zijn tocht opwaarts geen enkele keer om kijkt.
uiteraard, net voor hij de onderwereld verlaat, is hij zo bezorgd om zijn vrouw dat hij toch omkijkt en haar zo alsnog tot de onderwereld verdoemt...

een prachtige mythe die illustreert dat loslaten en vertrouwen zeer belangrijk zijn...
soms moet je iets loslaten en op vertrouwen dat het goed komt...

een andere mythe die we besproken was die van haar favoriete godin Persephone...

Demeter hield geweldig veel van haar dochter en waakte over haar als een moederkloek. Maar toch werd Persephone ontvoerd, juist toen ze bloemen plukte in het veld. Hades, de god van de onderwereld en heerser over de doden, kwam met paard en wagen op uit een kloof in de schoot van de aarde en trok haar op zijn wagen. Persephone riep om hulp, maar het mocht niet baten: ze verdween met hem in de duisternis.

Demeter stortte zich in een diep verdriet. Na lang gezocht te hebben op aarde ging ze ook de sterrenbeelden af, daar vroeg zij aan Hélice of zij haar dochter niet gezien had. Deze gaf als antwoord dat Helios alles gezien had, en gaf daarna zelf het antwoord al: Persephone is in de onderwereld, bij Hades. Demeter was volkomen machteloos en in haar treurnis over het verlies bracht ze een dorre winter op aarde en veel mensen leden hongersnood.

Toen het al te erg werd, gebood Zeus zijn broer Hades om Persephone aan haar moeder terug te geven. Hades stemde toe, maar Persephone moest nog één avondmaal eten en daar at ze zes granaatappelpitjes. Als er eenmaal iets in het dodenrijk is gegeten, kan men niet meer terug. Voor elke pit die ze gegeten had moest Persephone een maand naar hem terugkeren. En zo gebeurde het dat zij elk jaar in de lente en een deel van de zomer, het groei- en bloeiseizoen, bij haar moeder was en daarna weer terugging naar de onderwereld, naar Hades. Met Persephone kwam dus elk jaar de lente op aarde, en sprak men van de Anodos van Persephone.

hoewel de mythe van Demeter, Hades en Persephone kan gezien worden als de Griekse verklaring van het ontstaan en voortduren van de seizoenen, vind ik dit mythe een ander boodschap mooi illustreert , het loslaten van je ouders , volwassen worden en vertrouwen hebben in je zelf...
hoewel Hades ,Persephone ontvoerde hield ze van hem wel, en andersom...
ze zijn leven en dood, verstrengeld aan elkaar, ze kunnen niet zonder elkaar...