Naamloze ballade #13
Terwijl de zon langzaam sterft
In een hemel van vers vuur;
[gerommel van wapens,
aan de horizon]
Slaakt Veronica een zucht,
En richt zich tot de kat
Om de prijs te bespreken
Van de komende nacht.
En de dichter die over
Grootse zaken wil schrijven,
Maar nooit iets meemaakt
Vertelt mij treurig;
- Herinner jij je nog die tijd
dat wij met zakken vol goud
en hoofden vol lucht
de wereld zouden veroveren?-
De oude Micky,
Kaartspelend als altijd,
Schudt zijn hoofd en zegt:
- wil iemand die mug doodschieten,
die daar op de slaapzaal
in het holst van de nacht,
en met medeweten van de chef,
mijn vrouw heeft genomen.-
Ik leun vermoeid achterover
Als de zwerverprofeet mij,
Ruikend naar angst
En goedkoop vergift,
Verslagen toebijt
- Wat kan ik anders dan wegrennen,
van de persoon
die anderen zich van mij geschapen hebben?-
Ik knik,
Onzichtbaar in het oprukkende duister
En kijk op naar de man,
Die slechts nabijheid zoekt
Om de eenzaamheid in zijn hart
Te overstemmen
En besef dat zijn stem de mijne is
Die schreeuwt in gruwelijke stilte.
Wolfe Tone, man, 39 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende