Naar het museum

Afgelopen zaterdag zijn Antigone en ik naar een museum geweest. Er was een expositie die we beiden graag wilden zien en dat leek ons een goede gelegenheid om elkaar na lange tijd weer eens te zien. "Tot snel" was kennelijk nu. Ik vond het best wel spannend, want ik wist niet hoe mijn emoties en gevoelens zouden zijn nadat ik Ruth ontmoet heb. Maar wat er rest, is een oneindige hoeveelheid liefde. Ik heb Antigone zo erg lief gekregen, door de jaren heen! Het is zoiets moois... En zij voelt dat ook zo. Ze vertelt mij hoe mooi ik eruit zag en wat voor mooi meisje ik ben, ze vertelt me dat ze me gemist heeft en dat het zo goed is mij te zien. Ik vertel haar dat ik van haar houd, heel veel, en knuffel haar daarbij terwijl ik haar zachte schouders streel. Verwarrend vind ik het wel. Liefde kan gewoon vriendschappelijk zijn en dat is het denk ik ook wel. Het voelt echter zo vreselijk intens. Ik weet niet hoe dit zich uitpakt.

We gingen naar de expositie over de Biblebelt, dat was best wel interessant! Heb ook veel verteld over mijn kerk en achtergrond, en zij over haar ervaringen, de positieve en negatieve. Aan het einde stond een ballenbak. Volgens Antigone stond die symbool voor de brede weg, of het hellevuur, want de ballen waren allemaal rood en geel. We hebben een duik erin genomen en na ons museumbezoek hebben we nog een tijdje door de stad gebanjerd, zoals we dat vaak doen.

Zij sprak ook over haar jongens, en ik sprak een klein beetje over Ruth. Vertelde over mijn plannen over de Nacht van de Poëzie en Antigone vertelde me dat ze misschien ook gaat, maar dat nog niet weet. Misschien gaat ze met Eline erheen en dan kunnen we misschien met z'n vieren. Misschien, misschien. Aan de ene kant lijkt het me fijner om met zijn vieren te gaan, want ik vind het vreselijk spannend om met Ruth, die ik natuurlijk nauwelijks ken, erheen te gaan. Wat nu als ik niet meer weet waarover te praten, wat ik als ik enorm awkward word door haar schoonheid en elegantie? Wat nu als ze ineens heel anders blijkt te zijn dan ze leek? Allemaal onzekerheden. Door met zijn vieren te gaan, kun je de aandacht verdelen en komt er minder nadruk op mij te liggen. Tegelijk voelt deze Nacht als een moment, misschien mijn enige, waarop ik mezelf kan bewijzen en door alleen met Ruth te gaan, gaat dat misschien gemakkelijker. Ik heb Ruth in elk geval gevraagd of ze wil blijven logeren, zodat we niet allebei alleen over straat hoeven. Dus zelfs als we met zijn vieren gaan, hebben we nog tijd met zijn tweeën. Spannend, maar gezellig. Ik snap zelf niet hoe ik het heb durven vragen.

Later die avond vertelde Antigone nog dat ze wat verdrietig was. Ik vraag me af waar haar verdriet vandaan kwam. Soms denk ik dat het komt door wat ik over Ruth verteld heb, maar ik denk niet dat dat kan, zij vertelt immers constant over haar jongens...

Van Ruth heb ik nu al een paar dagen niets gehoord. Volgens Esmee hoeft dat niet te betekenen dat ze me vergeten is en ze niet meer gáát antwoorden. Misschien heeft ze het druk? Wie zal het zeggen?