Nooit meer papa’s patatkraam
Mijn vader is de afgelopen weken flink achteruitgegaan. De kanker is ver uitgezaaid en hij kan bijna niks meer. Hij ligt bijna alleen maar op de bank en slaapt veel. Een klein stukje lopen is al te veel, hij krijgt dan bijna geen adem meer. Ik praat er veel over met mijn moeder. Ze voelt zich opgesloten in huis..vandaag zat ze maar de hele tijd alleen beneden want papa sliep weer. Dus ben ik bij haar gebleven en heb haar weten te troosten en te steunen. Mijn tentamens heb ik allemaal gehaald. Ik weet echt niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen. Ik denk door mijn doorzettingsvermogen en innerlijke kracht die ik ergens heb gevonden in mij. Ik ben gewend om voor dingen te vechten, ik weet mijn eigen wel te redden. Hoe slecht het ook thuis gaat..nog steeds blijf ik andere mensen helpen met hun problemen. Soms word ik er wel moe van maar toch ondanks alles hou ik er van om mensen te helpen. Als we elkaar een klein beetje helpen dan zou de wereld er al een stuk mooier eruitzien. Het lijkt wel alsof bijna iedereen om me heen verdriet en ongeluk heeft. Soms word ik er ook zo moe van allemaal. Ik heb genoeg dingen aan mijn hoofd vooral papa. Gelukkig zijn er ook een paar mensen in mijn leven die ontzettend positief in het leven staan. Dat heb ik zeker wel nodig in deze periode. En elke keer geniet ik van de kleine maar mooie momenten in mijn leven..al is het maar iets kleins waar ik even om kan lachen.
Elke vrijdagavond maakte mijn papa zelfgebakken frietjes klaar voor mij en mama. We zeiden dan altijd dat papa’s patatkraam weer openging. Maar zelfs dat wordt te vermoeiend voor hem dus de kraam is nu voor altijd gesloten. Afgelopen vrijdag heb ik dus voor de laatste keer frietjes op van papa's patatkraam. Die gedachte maakt mij erg verdrietig. Maar aan de andere kant maakt de mooie herinnering ervan mij weer blij. Die mooie momenten die mij aan het lachen maakte kan niemand meer van mij afpakken
Elke vrijdagavond maakte mijn papa zelfgebakken frietjes klaar voor mij en mama. We zeiden dan altijd dat papa’s patatkraam weer openging. Maar zelfs dat wordt te vermoeiend voor hem dus de kraam is nu voor altijd gesloten. Afgelopen vrijdag heb ik dus voor de laatste keer frietjes op van papa's patatkraam. Die gedachte maakt mij erg verdrietig. Maar aan de andere kant maakt de mooie herinnering ervan mij weer blij. Die mooie momenten die mij aan het lachen maakte kan niemand meer van mij afpakken
22 nov 2009 - bewerkt op 20 jan 2010
- meld ongepast verhaal
-
Tinkgirlin
zondag 22 november 2009 18:06
Sterkte!
En knap hoe je er mee omgaat! -
PinkRose
zondag 22 november 2009 18:12
Dankjewel!!
-
tasja
maandag 23 november 2009 09:31
sterkte
-
Dead-poet
maandag 23 november 2009 10:01
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 feb 2010 Meisje met duizend gezichten
- O 03 feb 2010 Loslaten
- O 02 feb 2010 Volg je gevoel, niet je verstand
- O 01 feb 2010 Sprookjes bestaan..of niet?
- O 31 jan 2010 Vandaag even niet
- O 31 jan 2010 Vriendschap
- O 31 jan 2010 Trots
- O 30 jan 2010 Zomers verlangen
- O 25 jan 2010 Het leven gaat door
- O 21 jan 2010 De keuze tussen verstand en gevoel
- O 20 jan 2010 Gek of normaal?
- O 20 jan 2010 Brief aan mijn vader ( 4 )
- O 18 jan 2010 Stukjes van mijn hart
- O 12 jan 2010 Ik mis je ( 2 )
- O 11 jan 2010 Mijn plek