Vriendschap

-Geschreven in de zomer van 2009-

Op bepaalde momenten in je leven kom je erachter wat echte vriendschap nou daadwerkelijk inhoud. Je kent ze wel..van die situaties, waar echte vriendschap op de proef word gesteld. Natuurlijk is vriendschap veel meer dan de goede momenten met elkaar delen. De vraag is alleen..wat als je nou een moeilijke periode meemaakt? Dan zal je er snel genoeg achter komen wie er voor je klaarstaat. Pas dan kom je erachter wat echte vriendschap is, en wat juist niet.

Mijn beste vriendin Debbie..we leerde elkaar kennen zo’n 6 bijna 7 jaar geleden. Allebei jong, naïef..wisten nog niks van de liefde af. Dezelfde droge humor, dezelfde gedachten, dezelfde soort situaties waar we door heen moesten, dezelfde kijk op het leven. God, wat hebben wij in al die jaren veel gelachen maar ook heel wat serieuze filosofische en diepgaande gesprekken gehad. Als zusjes, voelde we elkaar altijd aan, alsof we heel wat vorige levens samen hebben doorgebracht. In de loop der jaren zijn we veranderd, meer met beide benen op de grond en worden we langzamerhand volwassener. Maar sommige dingen veranderen nooit. Wij, 2 jonge gevoelige en zachte vrouwen die te goed zijn voor de wereld. Wij, die altijd bizarre personen en situaties aantrekken. Wij, iedereen die naar ons kijkt omdat we samen op de 1 of andere manier altijd wel opvallen. Wij, niemand die onze wereld begrijpt en niemand die zomaar onze wereld mag binnentreden , Wij, een bijzondere en unieke vriendschap. Vanaf een jaar geleden tot het heden kwam voor mij echt de proef op de som dat echte vriendschap bestaat en het liedje met de tekst ‘’1 keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie..een droom’’ zeer zeker niet altijd hoeft te kloppen. Hier volgen twee moeilijke situaties waarmee ik plotseling te maken kreeg:

Situatie 1: Niets is wat het lijkt als het gaat om vertrouwen in de liefde. Juni 2008: Na een 3 jarige relatie te hebben gehad met een computernerd, gaat meneer computernerd er meteen vandoor met een (dikke en Poolse) computernerdin die hij leerde kennen via een online game. Nu komt het hilarische en bizarre deel: een week nadat het uitging vertrekt hij naar Polen om vervolgens een maand te blijven bij zijn bij zijn nieuwe ‘’liefde’’.. ja dan heb je het wel gehad met relaties. Ik vond het totaal niet erg om vrijheid te hebben, maar op de manier waarop het is gelopen en dat vertrouwen kapot gaat daar kan ik niet tegen.. Als het om gevoelens gaat word er heel wat gelogen en genegeerd terwijl eerlijkheid toch iets is wat ik waardeer.

Ik en Debbie.. hebben er veel over gepraat en vooral ook uiteindelijk er zoveel om gelachen. Ik ging inzien..dat je beter alleen kunt zijn dan met iemand die toch niet bij je past. Ik was op zoek naar meer..Ik keek om me heen.. en de wereld ging voor me open. Tijd inhalen, dat ben ik nog steeds aan het doen. Van relaties leer je veel, het is een spiegel over jezelf, eigenlijk zijn het levenslessen. Daarna kwam ik heus nog wel wat mannen tegen in mijn leven, ze kwamen zo mijn leven ingelopen maar ook net zo goed weer eruit. Al die tijd, was mijn beste vriendin er. Ik weet de zomer van 2008 nog heel goed. Vernieuwing, vrijheid, en ook wat verdriet. We gingen uit, kwamen zoals altijd weer rare jongens tegen.. ik die Tequila dronk, een lamp kapot maakte, struikelde over een ienie mienie drempeltje, vervolgens een kwartier op me rug lig en niet meer kon stoppen met lachen. Ik weet nog dat ik wakker werd en me ogen niet meer open kreeg. We moesten zo lachen om mijn alienkop, zelfs een hele berg make up konden mijn katerkop met rare kleine alien oogjes niet verbloemen. Ik was nog nooit zo geschrokken toen ik in de spiegel keek, gelukkig geen bekenden tegengekomen op de terugweg. Nee meneer Tequila is niet zo goed voor een mandymeisje zoals mij. Er mag zeker wel geleefd worden maar soms zitten er consequenties aan vast.

En ik weet nog dat we verdriet en boos waren op jongens. Dan gingen we altijd zo lekker verbitterd tegen elkaar aan zeiken en friet eten. Ik leerde een foute jongen kennen die ons een concert beloofde van een band die toch wel goed scheen te zijn. Dat het een gelovige band was dat maakte mij niks uit, ik sta open voor veel mensen en ervaringen. Maar goed, wij daarheen met de trein in onze leuke zomerjurkjes en zagen het al helemaal voor ons: Lekkere kerels, alcohol , en relaxte muziek (wat stom gedacht van ons!). Kwamen we daar aan..was het ‘’concert’’ op een schooltje, liep iedereen er zo normaal bij..kwamen wij daar binnen en iedereen kijken alsof ze nog nooit 2 meisjes hebben gezien in een jurk.

De’’ lekkere kerels’’ schenen vage kerels te zijn die niks te vertellen hadden, en helemaal ingingen op de muziek met hun ogen dicht (wij waren de enige met onze ogen open en het buikpijn hebben omdat we onze lach de hele tijd moesten inhouden) De alcohol werd vervangen door smerige nepcola die ik maar moeilijk weg kreeg..en de relaxte muziek was ook ver weg van relaxt.. De drummer, de gitarist..ja die waren zo slecht nog niet maar god, maar die schreeuwlelijk was toch te erg om aan te horen. Bijna, wou ik er naar toe lopen en de microfoon afpakken omdat ik toch zeker wist dat ik het beter kon. Bijna, konden wij onze lach niet meer inhouden.. Debbie die naar mij keek van..Mandy hoe krijg je dit voor elkaar! Ik luister nooit meer naar je! Ik die bij mezelf dacht k van..shit we hadden in Breda los konden gaan en nu zitten we hier door mijn eigenwijze actie om toch maar naar het concert van de eeuw te gaan. De stumper zei toch echt dat het een concert was en geen coverband op een schooltje! Nadat mijn vriendin ook nog eens iets te hard ***verdomme zei, dit eigenlijk niet grappig was maar aan de andere kant toch ook weer wel kwam onze redder in nood tevoorschijn: de trein! Toen we eindelijk in de trein zaten kwam het eruit als een oerknal: een kwartier proesten en niet meer bij komen van het lachen. We waren toe aan een wijntje, of twee..of drie.. en net..JA ECHT NET..op het moment dat ik een flinke slok wijn wil drinken belt de ''concertsukkel'' mij. Wij in een cafeetje, ik die mijn telefoon maar laat overgaan..aan de wijn. Op dat moment dacht ik, hoeveel verdriet je ook kan hebben, vriendschap is wat je nodig hebt..geen jongens op dat moment!


Dat is vriendschap..je bent gewoon jij en houdt je niet in. Als je chagerijnig bent ben je gewoon lekker chagerijnig en de ander luistert, praat erover en vervolgens lach je alweer om iets anders. Echte vriendschap is gelijkwaardig en komt uit 2 kanten. Het moet simpel en leuk zijn, maar er voor elkaar zijn als dat nodig is, is even belangrijk en hoort er ook bij. En zo hoort liefde misschien ook te zijn..ach ik weet het niet..moet daar nog achter zien te komen. Wat ik wel weet..is dat ik er niets meer van verwacht, geen 1 jongen mijn verdriet waard is en wat ik ook weet is dat ik het beste verdien. Het komt wel goed zo onverwachts,op een dag..maar sommige dingen hebben gewoon tijd nodig. Ik weet dat mijn vriendin daar is met haar doortastende ogen die recht door alle iedereen heen kijkt. Een jongen moet natuurlijk wel goedgekeurd worden door haar. En ik moet lachen, zij die op mij moet letten als het om jongens gaat want eerlijk toegeven: een sterke intuïtie hebben we allebei. Het verschil is dat ik zo ontzettend koppig en eigenwijs ben als het om de liefde gaat. Mijn hart weet het allemaal zo goed, maar mijn hoofd speelt spelletjes met me.

Situatie 2:

Januari 2009. Ik krijg te horen dat mijn vader ongeneeslijk ziek is en aan de chemo kuren moet. Juli 2009 Ik krijg te horen dat mijn vader nu ook met de chemo kuren moet stoppen en er niks meer aan te doen is.. praten doe ik er niet veel over. Ik praat niet snel over zulke dingen, ik schrijf het liever van me af. Ondanks alles, ben ik nog steeds iemand die naar andermands problemen luistert en probeer te helpen daar waar ik helpen kan terwijl hun problemen misschien niks voorstellen als ik naar mijn eigen situatie kijk. Ook op zo’n moment, als je door iets moeilijks heen gaat is het een test van wat vriendschap waard kan zijn. En ja, ik ben erachter gekomen. Debbie, en andere lieve vrienden/vriendinnen waren er voor me. Anderen lieten niks horen en dan weet je ook wel genoeg. Alles wat ik wil is gewoon iets leuks doen, even alles vergeten..even gewoon kunnen lachen en genieten..iemand die vraagt hoe het met me gaat. Iemand die het ook daadwerkelijk iets kan schelen. Dat is alles.

En daar zijn we weer..ik en mijn beste vriendin precies 1 jaar later. We hebben net mijn 1 jarig vrijgezellenfeestje gevierd. Gewoon ons 2en, een hilarische film gezien en wat alcohol genuttigd. In 1 jaar kan er veel veranderen, mijn wereld stond op zijn kop. Ik heb verdrietige maar ook onmisbare mooie momenten meegemaakt. Het was allemaal de moeite waard. Ik kwam erachter hoe liefde niet hoort te zijn en wat vriendschap juist wel moet zijn. Ik leerde me eigen kennen..kwam erachter dat ik mezelf al die tijd onderschatte. Voor het eerst ging ik helemaal mijn eigen weg in zonder naar anderen te luisteren, ik koos met mijn eigen gevoel en volgde mijn hart. Ik ben gegroeid in veel opzichten en dat allemaal in 1 jaar tijd. Een overwinning van angst en verdriet. De realiteit dat liefde je niet zomaar overkomt en je geen controle kunt hebben over het leven. De confrontatie met de dood die opeens recht voor je neus staat. Het besef dat het leven zo kort kan zijn en dat je ondanks alles er het beste van moet maken.

Daar staan we dan in het leven..ik en Debbie. Zij, die bijna gaat samenwonen. Ik, nog aan de studie en nog altijd de prins op het verkeerde paard die ik altijd tegenkom. 2 levens, totaal anders. Ik, die zaterdagavond uitga, geen plannen maak en geniet van vrijheid. Jij, die zaterdagavond samen met je vriend bent, vertrouwd en veilig. Een verschil.. ik die stiekem ook wel de liefde wilt leren kennen..en jij die stiekem misschien ook wel op zoek is naar een beetje actie en avontuur in je leven. En toch verschillen onze levens niet zoveel. We hebben allebei verdriet gekend, allebei door pieken en dalen geweest, en al die tijd was ik er voor jou, en jij voor mij. En wat er ook mag gebeuren 1 ding weet ik zeker: We zullen nog wel meer verdriet kennen maar ook nog veel meer mooie momenten. Uiteindelijk zijn het vooral die mooie momenten die eraan toe doen.

En ooit op een dag zitten we als 2 oude verbitterde en gerimpelde vrouwtjes samen op een bankje herinneringen op te doen. Onze liefdes, onze levens, onze prachtige en moeilijke momenten. Waarschijnlijk worden wij erg oud en wijs vol met herinneringen.. maar dat bankje, de rollators.. ik zie het al helemaal voor me. Samen oud, gerimpeld en grijs worden. Met mijn gebit in zeg ik dan: Witte gij nog…? En dan dromen we weg naar onze jeugd en de rest van het leven dat we hebben gehad. Welke liefde ik ook zal tegenkomen, wat er ook gaat gebeuren 1 ding weet ik zeker..de vriendschap zal altijd blijven.