oma naar tehuis.

in alle omstuimigheid zat ik hier met fitna en torrents te kloten, wordt er op mijn raam getikt.

ik kijk op en zeg nog in Teamspeak, ojee daar is me moeder, wat moet zij nou weer.....
(mijn moeder is een schat van een vrouw maar soms een beetje pushy)

ik sta op, een kunst in mijn huis, en open de deur,

mijn moeder, tranen over haar wangen valt in mijn armen,
we staan daar een tijdje, mijn moeder in mijn armen huilend als een klein kind,
troosten is niet mijn sterkste punt maar ik deed wat ik kon,
en ik kon alleen maar horen,
"moeder is opgenomen"

okee oma is opgenomen,

mijn moeder huilt als een klein kind en krokodillen tranen, en besef dat het niet helemaal goed gegaan is,
mijn eerste gedachte, is ze gestorven ? is er iets vreselijks ?

mijn moeder komt na een paar minuten tot rust,
ik zeg nonchalant, steek een peuk op (ze is eigelijk gestopt maar niet echt) ga zitten.
(ga zitten in mijn huis is niet echt een optie...)
ze gaat zitten, tranen over haar wangen, rooie ogen en verwilderd.
ze rookt haar eerste peuk op en begint emotioneel haar verhaal.
vanochtend om 11 uur is oma, moeders voor mijn moeder, opgenomen in een tehuis.
ik luister aandachtig, wetende dat dit een hekel punt was in de familie.
haar broers waren erg praktisch en haar zussen erg emotioneel.
en oma was erg verward, een mijn moeder, gebroken door dit alles.
broers waren aan het klagen over "al dat werk" van verhuizen en spullen opruimen,
en de dochters waren allemaal emotioneel en meer zorgend voor "mama"

de familie lag al een tijde over de hoop over hoe en wat, sommige maakte zich er makkelijk van af terwijl andere dag taken hadden aan oma.

een vreselijk relaas om te horen en naar te kijken,

haar eerste peuk was binnen 5 minuten op.

we praten een beetje en ze komt een beetje bij zinnen.
best pijnlijk je moeder zo te zien.

ik probeerde een beetje de mooie kanten te laten zien,
ipv dat ze toen ze nog semi opzich zelf woonde en me moeder ongeveer drie dagen per week daar sliep
omdat iedere dag iemand bij oma moest zijn omdat ze een pak rood merk in de magnetron had gedaan en allemaal andere rare dingen had uitgehaald, kan ze nu meer ontspannen.
ik vertelde haar hoe ze nu leuke dingen kon doen en minder zorgen zou hebben.
en ze kon zich er wel in vinden, en ik fantaseerde nog een beetje met haar over de mogelijkheden.

toen kwam opeens de andere kant naar boven,
haar broers waren de inboedel al aan het verdelen in hun hoofd,
en aan het klagen over de troep die ze moesten opruimen, maar dat ze dat ook deden waar oma bij zat,
en toen werd ik ook giftig.
beheerst als ik kon probeerde ik uit te leggen wat zij ook verteld had, dat mannen nu eenmaal een andere band met moeders hebben.
maar ook ik was best pissig over mijn ooms, iets dat ik wel vaker had geuit op reunies en zo,
maar dat stukje deed mijn moeder veel pijn, en ik was blij dat ze het er uit gooide,
dat ze nu ook zag wat ik vroeger al zag, en even had ik herkenning.

en nee het ging niet om mij, je kan het zo lezen, het ging om herkenning van moeder en kind.

naja zo hebben we een tijdje zitten praten, en hebben wat gerookt.

weird avondje.
opeens is wilders in t niets gevallen, of was dat omdat fitna zo slecht was (slecht in de zin dat het kwalitatief slecht in elkaar zat ?)
hoe dan ook, opeens voelde ik iets van leven, en een huilende moeder is niet iets dat ik graag zie.
maar ik hoop dat ondanks de ellende van een tehuis, zij en oma en alle ooms en tantes nu meer rust krijgen en kunnen genieten van de laatste dagen van oma.

oma moge de zon nog vele mooie dagen op u schijnen, ookal weet je niet meer wat er drie minuten geleden is gebeurd.
moge je laatste dagen prachtig en goed zijn, zonder de angsten en pijn van verlies en leed.

de kleinzoon die je niet vaak ziet, maar wel om u geeft,