Onbegrijpelijk

Verstoten.

Uit het nest getrapt. Geen liefde, geen vertrouwen, geen gevoel.

Hoe een vogel haar kinderen leert vliegen, zodat ze later op eigen vleugels kunnen gaan,
Zo heeft de vader van mijn vriend zijn zoon keihard laten vallen.

"Per 1 september moet jij het huis uit zijn". De boodschap was kort, maar werd met een hoop woorden gebracht.
In een e-mail.
Want praten, een conversatie aangaan, dat doet hij niet. Hij wil het niet. Misschien kan hij het niet.

En zo stond mijn vriend ineens op straat. Met al zijn spullen. Zijn moeder had er hartverscheurend verdriet van, maar iets ertegen doen deed ze niet. Wilde ze misschien wel, maar ze deed het niet.

Er zijn momenten dat ik erom huil. Dat ik het uit wil schreeuwen, alles om me heen kapot wil slaan.

Zoveel frustratie is niet goed voor een mens. Ik ervaar stress, hartkloppingen, buikpijn: maar schud het maar eens van je af, en vergeet de situatie. Of vergeef de situatie; zijn vader en moeder...

Ik denk er wel eens over om zijn vader een brief te sturen. Alles op te schrijven wat ik aan hem kwijt wil.
Ik zou hem het liefst nooit meer willen zien.

"Klootzak. Ondankbare hond. Hufter.
Hoe kun je?! Hij is je zoon. Je eigen vlees en bloed. Klootzak".

Ik begin weer opnieuw...

"Lul. Sukkel. Ga alsjeblieft weg en kom nooit meer terug. Jij Bent geen Vader. Jij hebt je zoon alleen maar verwekt, maar daar is ook alles mee gezegd. Vader zijn moet je verdienen. Jij wordt geen vader genoemd, maar klootzak."

En ik gooi het papier weer weg... Het heeft geen zin. Wie help ik ermee?

Het is gewoon...
Onbegrijpelijk.



Namasté