Het Onderwijs. Fuck you, meestertje!

Ik heb even getwijfeld of ik hier wel over moet schrijven. Als ik eenmaal begin, ben ik niet te stoppen.

Vanmiddag kwam ik een leuk artikel tegen. "Fuck you, meestertje!" luidde de titel. Best leuk geschreven, vond ik ook. Een ex-columnist, die inmiddels weer columnist is, schrijft over zijn belevenissen in het onderwijs, toen hij 2 jaar lang voor de klas stond.

Laat ik nou met een opleiding bezig zijn waarbij ik ook voor die klas ga staan... En nu, na 4 jaar, erachter kom dat ik dit heeeeelemaal niet wil. Daarover later meer.

Grappig hoe deze man schrijft over zijn taken als leerkracht. Een kleine greep uit zijn bewoording:
- Schoonmaker (de schoonmevrouw die daarvoor is ingehuurd heeft amper tijd voor een doek over de tafels);
- Politieagent (geen toelichting nodig, toch? ...)
- Administratief medewerker (groepsplannen, handelingsplannen, leerlingvolgsysteem, rapporten van gesprekken met ouders, etc., etc.)
- Opvoeder (dat sowiesó in de eerste plaats als leerkracht, maar tegenwoordig alleen al een day-job)
- .. Nog meer?

En dan nog die nieuwe wet... Passend onderwijs. Ja, want laten we het nóg leuker maken voor de leerkracht en de school. Die zorgplicht, dat vind ik dan nog wel een goeie.. Maar dat specialiseren? Scholen móeten een specialisatie kiezen en mogen kinderen die 'speciaal' zijn (stoornis vind ik zo'n storend woord) niet meer weigeren.
Maar wat krijg je? Scholen willen zich helemaal niet specialiseren in beperkingen als ADHD, Syndroom van Down, PDDNOS, Conduct Disorder en weet ik veel wat.. Nee, veel liever in dyslexie of hoogbegaafdheid. Want ja, leg een ouder maar uit, als jij gespecialiseerd bent in ADHD, dat haar kind in een klas vol ADHD'ers komt! Dat willen de ouders natuurlijk liever niet.
Maargoed. Binnen 5 jaar moet elke school binnen een regio een andere specialisatie kiezen, zodat het gelijk wordt verdeeld.

Krijgen we daar nog extra specialisten voor in huis? Uiteraard een enkele specialist per school, maar zeker niet per klas. En anders dan in het speciaal onderwijs, waarbij de klassen meestal niet hoger oplopen dan 10 kinderen, krijgen wij klassen die kunnen oplopen tot 30 of 35 kinderen.


Er is een voordeel aan deze wet. Kinderen die een lichte beperking hebben en voorheen daarvoor naar het speciaal onderwijs konden gaan, of buiten het regionale onderwijs werden geplaatst, blijven nu in hun veilige omgeving, met hun vriendjes en vriendinnetjes op school, en hoeven niet uit hun comfort zone gehaald te worden. Maar voor kinderen met een zware beperking is deze wet een verschrikking.

Ik als leerkracht, moet straks met 30 kinderen in mijn klas de aandacht kunnen geven aan allemaal. Niet alleen aan de zwakkeren of aan de sterken. Maar deze 'nieuwe' vorm van onderwijs gaat zoveel van de leerkracht eisen, dat het kind daar onder gaat lijden. Nu al ken ik geen een leerkracht die níet in zijn vakantie terug naar school gaat om van alles te regelen (van administratie tot klassenmanagement) om ervoor te zorgen dat haar leerlingen niets te kort komen, of tot 18u nog op school zit om het werk van de kinderen na te kijken én van uitleg te voorzien.

De verantwoordelijkheid die ik heb als leerkracht, als opvoeder, als vertrouwenspersoon en als mens...
Ik heb het gevoel dat ondanks de 100% die ik geef, ik daar uiteindelijk in tekort zal schieten...


P.S. En dan zijn er nog steeds mensen die zeggen: "Jaaa, maar jullie zijn om kwart over 3 klaar en hebben alle vakanties mee!". ...


Namasté