Ongelukkig

Ongelukkig zijn.. Dat is hoe we het grootste deel van ons leven doorbrengen. Alleen doordat de gelukkige momenten van ons leven meer indruk maken, hebben we dat niet zo door. Het houdt ons tevreden. Alleen zijn. Zo brengen de meeste mensen ook een groot deel van hun leven door. Ondanks het feit dat mensen van nature sociale wezens zijn, blijven we grotendeels van ons leven alleen. Sommige kiezen daar bewust voor.

Denken is zijn.

Sommige filosofen zeggen dat je pas bestaat wanneer je wordt waargenomen. En wij ons maar afvragen waarom veel mensen zich niks voelen van binnen. Ze worden niet waargenomen. Misschien wel uiterlijk, maar niet hun innerlijke kant. Je moet jezelf kunnen zijn. Je uiterlijk is een ‘accidentele’ eigenschap, die bijkomstig is.

De meeste mensen zien ook alleen maar mijn uiterlijk. Mijn telkens van kleur veranderende haar, mijn lippiercing, mijn afwisselend van kleurig naar tut kleding. Mijn uiterlijke innerlijk, dat ik constant laat beïnvloeden door invloeden van buitenaf. Alcohol en weet ik veel wat nog meer. Diep van binnen zit er veel meer, maar mensen willen er niet naar kijken en nu ze op het punt beland zijn dat ze er wel naar willen kijken, laat ik ze niet meer toe.

Ik ben te lang afgesloten geweest om mezelf nu nog te openbaren en mezelf op een bevallig presenteerblaadje te leggen. Nee, juist voor de mensen die te dichtbij komen, maak ik het juist nog moeilijker, door me niet meer als mezelf te gaan gedragen.

Ook de dingen waar ik spijt van heb, zal ik niet snel met echte excuses aankomen of mensen die ik langere tijd niet heb gezien, zal ik steeds meer buitensluiten. Uit angst dat ze me niet meer zullen accepteren… En in plaats dat ik daar tegen vecht, leg ik me er bij neer. Shoot me and get it over with…


”Yes, I said it`s fine before
I don`t think so no more
I said it`s fine before
I`ve changed my mind
I take it back
Erase and rewind
`cause I`ve been changing my mind” – The Cardigans

Het is allemaal expres gegaan en ik laat het zo op zijn beloop. Ik zie wel hoe het allemaal loopt. Waarschijnlijk vernietig ik op deze manier vriendschappen en langdurige relaties. Vernietiging van de geest. Maar was ik daar sowieso al niet mee bezig? Door mezelf te laten afglijden? Door me eenzaam te voelen?

Ik voel me al heel langzaam eenzaam. Geïsoleerd. Afgesloten van de mensheid. Er zijn wel momenten dat dat niet zo aanvoelt. Maar daar blijft het bij; momenten. Kleine puntjes van licht die onregelmatig door mijn leven heen zweven. En steeds moeizamer kan ik er naar grijpen. Ik word jaloers op de mensen die niet eenzaam zijn. Of er in ieder geval nu niet eenzaam uit zien. Ik word emotioneel en boos, wat ik eigenlijk dan naar de personen in kwestie uit.

In plaats van naar mezelf, waar de boosheid eigenlijk op gericht is. Met woorden of juist de stilte klauw ik om mezelf heen. Waardoor de omgeving verwondt raakt en me waarschijnlijk langzaam gaat haten. Of in ieder geval afstoten. Door die instelling gaat het waarschijnlijk ook gebeuren. Self fullfilling prophecy, heet dat geloof ik.

"Don't measure yourself by what you have accomplished, but by what you should have accomplished with your ability."

-- John Wooden

Maar genoeg met het zelfmedelijden. Ik luister nu naar een walgelijke cover van ‘the roof is on fire’ van een een of ander Scandinavische zanger. Het is een wonder dat zijn nummers überhaupt op kazaa of wat voor muziekdownloadsite te verkrijgen zijn. Een monotone stem die ‘burn motherfucker’ verkondigd, is werkelijk een wanstaltig vertoon van vermaak.

Ik ben vandaag naar mijn opa en oma geweest. Ik heb mezelf over een drempel gezet. Voornamelijk eigenlijk omdat ik graag mijn spaargeld wilde om mijn huur te kunnen betalen. Ik was bang dat ze constant over mijn financiële situatie wilden gaan praten. Iets waar ik absoluut geen zin in heb. Het gaat ze geen moer aan. Maar het was wel enigszins gezellig. Ik heb mijn tranen kunnen bedwingen toen ik vertelde over die ‘made’van een moeder van me. Dat ze haar leugens belangrijker vindt dan mijn leven. Het lukt me steeds beter, om een koude afstandelijke hoer van mezelf te worden.

“17 and I'm all messed up inside
I cut myself just to feel alive
I leave the light on
21 on the run
on the run on the run from myself
From myself and everyone
I leave the light on, I leave the light on
Better leave the light on.” – Beth Hart