Oog van Inspiratie

Het is eigenlijk heel normaal, om met de meest vreemde ideeën te komen, als je iets aan het doen bent op het moment dat je die ideeën niet kan gebruiken.

Ik heb dat namelijk altijd. Vandaag bedacht ik me dat een verhaal schrijven over een meisje dat bij elk vreemde voorwerp dat ze in haar handen krijgt, een verhaal verzint en daar de meest spectaculaire details aan vastmaakt en het volgende voorwerp of naam of persoon die ze tegekomt, verweeft ze naadloos in het verhaal dat ze langzaam aan het verzinnen is. Het word steeds absurder en absurder tot het uiteindelijk allemaal op zijn plaats valt. Want uiteindelijk is de waarheid vaak absurder dan de leugen die hem komt vervangen.

Ook zit er een verhaal over wederom een meisje Napoleontine, die aan nachtmerries lijdt die ze overgehouden heeft aan een vreemd clubje op de middelbareschool. Waar de kinderen met rare namen aan naammagie deden en nu weet ze niet meer wat nou werkelijkheid was en wat invloed van drugs was.

Ook het verhaal over mijn jeugd, samen met de dood van mijn zusje spookt nog elke dag door mijn hoofd.

Mijn eigen symbolische schilderijontwerp dwaalt daar ook tussen. Mijn zelfportret waar ik vastgebonden ben en waarbij mijn persoonlijkheid die als het ware vastzit los probeert te komen, zodat hij kan groeien. Het touw rafelt langzaam, maar de vraag is of hij op tijd losschiet.

De symbolische schilderijontwerpen van twee van mijn vrienden staan ook nog in de planning. Diverse portretten en foto´s die ik nog moet natekenen.

Ik denk erover om van carriere te veranderen, door de verpleging in te gaan of in ieder geval in die richting te gaan studeren. Dan heb ik wel wat aan mijn infatuation met medische terminologie.

Ik wil nog steeds alle woorden waar ik niks van snap op een lijst schrijven en ze opzoeken in een woordenboek. Ik wil intellectueler worden. Ik wil zelfgeleerd worden. Ik wil niet alleen maar het idee hebben dat ik me optrek aan andere mensen, want de laatste tijd lijk ik wel dommer te worden.

Ik heb nog altijd het idee om dat eigen jongerencentrum te beginnen. Het ligt op een laag pitje, maar misschien na mijn opleidingen? Misschien ga ik inderdaad wel hetzelfde studeren als Özlem. Dan zou ik dat kunnen doen.

Ik wil een schilderij maken. Een mierzoet schilderij. Wonderland of Love. Roze en rode kleurtjes die overheersen, maar tegelijkertijd de scherpe randjes en tanden en valstrikken met de mantel van liefde bedekken, zodat je het niet ziet en er alsnog intrapt.

Ik wil nog steeds een collage maken met allerlei uitgeknipte ogen.

Ik wil een muze hebben en ik denk dat ik die heb gevonden. Ik heb er meerdere gevonden. Mijn muzes van het leven.

Ik wil mijn oude verhalen afronden.

Ik wil het stripverhaal dat ik heb gemaakt toen ik 14 was, hertekenen en er een duister vampierdrama van maken zonder de felle kleurtjes.