op de laatste dag...

ave,

op de laatste dag,
net voor dat de maan weer zou verdwijnen,
fluisterde ze tegen me ;
'' geef niet op, geef nooit op''
ze gaf me met haar zilveren stralen weer hoop...

ik kon toen mij nog niet beseffen,
dat zij allang haar hoop had opgegeven...
en met de eerste zachte stralen van de ochtendzon was zij ook verdwenen,
weg, alsof ze nooit had bestaan...

hoop, dromen,onschuld,
het zijn net tranen in een regenbui...
ze verdwijnen met de tijd ,
in de koude werkelijkheid...

ik had lang daar gewacht,
maar het is moeilijk om te blijven wachten,
op iets wat misschien nooit zal komen...

hellaas is het nog moeilijker om wakker te worden uit de illusie,
en verder te gaan zonder dromen of hoop,
beseffend dat alles wat je wou weg is...

de onvriendelijke tijd tikt door,
de zee vecht met de strand,
de zon en de maan wisselen elkaar weer af...

weten ze dan niet dat de wereld is geëindigd?
geëindigd toen mijn lichaam op de grond viel,
en mijn ziel vluchtte, om in het niets te verdwijnen...




faithfully yours
The TeaRat


24 apr 2014 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van tea4u
tea4u, man, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende