Op zoek naar mezelf ...
Gisteren gebeurde het. De mentale breakdown die er al langer zat aan te komen. Een pretje was het niet, nu kan ik het even van me af schrijven en het van een afstandje bekijken. Gisteren waren er onophoudelijke huilbuien. Snikkend belde ik mijn huisdokter: het ging niet meer. Ik kon niet meer. Ik zou gekke dingen gaan doen, en dat was ook zo. Het was mijn laatste strohalm. Ik wou en wil rusten, weg hier, weg overal. Mezelf wegsmijten.
Sedert gisteravond zit ik dan in de crisisopname. Zit ik hier graag? Neen. Is het nodig? Zeker. Omdat ik weet dat als ik gisteren niets had gehad ... Er waarschijnlijk een ramp was gebeurd. Nuja, ramp. Een wanhoopsdaad, noem het zo. Voor mijn familie en vrienden een ramp, voor anderen een wanhoopsdaad. Ik voelde dat ik het niet meer zou houden. Momenteel is mijn gevoel vrij neutraal, al zal dat door de emoties komen die gisteren veel zijn vrijgekomen. Vandaag zullen er zeker nog komen. Maar nu heb ik de kans om het even weg te schrijven. Weer te geven, ook voor mezelf. Ik huilde en snikte als een kind. Ik schaamde me er ook niet voor. Ook niet toen ik de dokter belde. Waarom jezelf sterk houden als je weet dat je aan't breken bent? Dat is niet zwak. Dat is durven toegeven dat je hulp wil en nodig hebt. Ik heb te lang gewacht de hulp te vragen, ook al wist ik ze nodig te hebben.
Hier begint voor mij een nieuwe reis. Ik moet mezelf terugvinden want ik ben mezelf kwijtgeraakt in de afgelopen 3 jaar. Makkelijk wordt het niet. Ik zit hier met een klein bang hartje. Maar ik geloof er in. Ik geloof dat het me gaat lukken. Ik ben op weg. Stapje, per stapje. Heel kleine stapjes ...
Tot, hopelijk, snel.
Sterocco.
Sedert gisteravond zit ik dan in de crisisopname. Zit ik hier graag? Neen. Is het nodig? Zeker. Omdat ik weet dat als ik gisteren niets had gehad ... Er waarschijnlijk een ramp was gebeurd. Nuja, ramp. Een wanhoopsdaad, noem het zo. Voor mijn familie en vrienden een ramp, voor anderen een wanhoopsdaad. Ik voelde dat ik het niet meer zou houden. Momenteel is mijn gevoel vrij neutraal, al zal dat door de emoties komen die gisteren veel zijn vrijgekomen. Vandaag zullen er zeker nog komen. Maar nu heb ik de kans om het even weg te schrijven. Weer te geven, ook voor mezelf. Ik huilde en snikte als een kind. Ik schaamde me er ook niet voor. Ook niet toen ik de dokter belde. Waarom jezelf sterk houden als je weet dat je aan't breken bent? Dat is niet zwak. Dat is durven toegeven dat je hulp wil en nodig hebt. Ik heb te lang gewacht de hulp te vragen, ook al wist ik ze nodig te hebben.
Hier begint voor mij een nieuwe reis. Ik moet mezelf terugvinden want ik ben mezelf kwijtgeraakt in de afgelopen 3 jaar. Makkelijk wordt het niet. Ik zit hier met een klein bang hartje. Maar ik geloof er in. Ik geloof dat het me gaat lukken. Ik ben op weg. Stapje, per stapje. Heel kleine stapjes ...
Tot, hopelijk, snel.
Sterocco.
16 apr 2022
- meld ongepast verhaal
-
RebelRose
woensdag 29 juni 2022 18:50
het komt allemaal goed, beloofd.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 apr 2022 Op zoek naar mezelf ... ( 1 )
- O 02 apr 2022 Evolutie
- O 14 feb 2022 Vluchten.. Omarmen.. of Wegduwen? ( 1 )
- O 08 feb 2022 Hier gaan we nog eens een keer ... ( 3 )
- O 21 jun 2021 Moeilijk gaat ook.. ( 2 )
- O 18 jun 2021 Vrijheid
- O 17 jun 2021 Loslaten. Moeilijk.
- O 13 jun 2021 Ontdekking der liedjes ( 1 )
- O 11 jun 2021 Einde ... ( 1 )
- O 18 mei 2021 Nadenken.Slapeloosheid. Wat nu? ( 2 )
- O 15 mei 2021 Alweer vastgelopen ( 1 )
- O 11 mei 2021 Liefde ( 3 )
- O 14 sep 2020 Gemis ( 1 )
- O 04 jul 2020 Twijfel ( 2 )
- O 02 jul 2020 Lange nachten