Opname verslag

nou dudes, dit heb ik dus dinsdag ochtend geschreven, toen het leven er nog leuk uitzag

-----------------------------------------------------------------------------------
Vreemd, daar sta je dan. Met je tasje en je zooitjes. Zenuwachtig, afwachtend. Wat nu? Ga ik ook naar ziekenhuis stinken als ik hier weg ga?

Kamer 9, ik mag doorlopen, en daar ligt dan een vieze oude man te snurken, naast een jongen van rond 16 en een meisje in het bed naast mij.
Oh
Gemengde kamers?
Naja

Dat is mijn bed. Dat bed dus, waarin ik honger moet gaan lijden. Mijn bed, voor 4 dagen, waarna het wordt schoon geschrobd en een ander “patiënt” erin mag en het zijn bed wordt.

Mijn kraantje moet worden aangelegd ( een naald met een tapding eraan zodat ze bloed naar lieve lust kunnen weghalen uit mijn lichaam om het door een machine te halen). En helaas pindakaas, mijn aderen schijnen nog steeds crap te zijn. Ik krijg een lieve co en een arts-assistent. Beide vrouwen. Beide met een prettig uiterlijk. Die arts-assistent is een harde tante, lekker breed, weet van aanpakken, maar ook lief, boezemt vertrouwen in. De co is zenuwachtig en lief. De co mag mij prikken, ik waarschuw nog dat ik lastig schijn te zijn maar ach ze heeft ervaring. Oke dan
Jammer meid, ik ben echt lastig
Zo grappig vond ik het niet maar dat terzijde. Een keer prikken met een naald die nogal stug scheen te zijn en ze wouden klacht indienen over dat het echt niet kon zo bladiebla maarja ik had die naald mooi wel.
één keer mis
Nog een keer mis
De tante komt mij aanpakken. Ze giet letterlijk een flesje alcohol over mijn pols en ZOEF ik voel direct mijn aderen verwijden en naar boven schieten. Dan gaan ze er een uur lang debiel op lopen kloppen. Serieus, het doet me elke keer denken aan een natte grond waar je op moet stampen om de wormen naar boven te krijgen.
Hoe dan ook, hij werd mijn rechterpols ingewrikt. Boven op mijn knokkel bij mijn hand. Echt alles behalve fijn!! Mijn hand deed tyfes pijn, zelfs na een aantal uur, en wou ze bloed hebben dan moest ze eerst die naald zo’n beetje door mijn huid heen trekken voordat er wat uit kwam.

Later die avond kwam een andere verpleegkundige, en mijn kraantje deed het niet. WEER niet. Nog een keer prikken. Nog een keer mis. Nog een keer mis. Weer iemand anders, die godzijdank haar hersens bij zich had, wat die bakte er wel wat van. Hij zit nu niet in mijn hand zodat ik iig mijn haar weer vast kan doen als ik wil, een boek kan vasthouden en gewoon kan typen/schrijven. Lange leve de ervaring.
Zo groot hield ik me overigens niet. Godsamme, elke keer weer prikken, ik kreeg er een sik van. Het deed fucking pijn, en ik zal dus ook maar bekennen dat ik mijn ogen ook niet droog hield. Lekker puh.

Ik moet geprikt worden om 6am, 12am, 6pm, 12pm, 3pm Dus ’s nachts ook echt vaker dan overdag!! Gebroken nacht kan ik je vertellen. En iedereen gaat ook lekker op een ander tijdstip slapen dus OVERAL licht, Halooooo ik wil slapen. Doe dat licht eens uit. Sjonge.

En dan komt er weer iemand uit mijn beurse arm bloed halen en mijn bloedsuiker meten. En dan moet ik weer in een potje pissen, en dan moet ik weer dit en dat en zus en zo. En toen deed mijn tv het niet meer.

Komen ze je bloedsuiker prikken, wat ze doen met een apart apparaatje.
“Pas op hoor, het is een gemeen prikje, en het blijft heel lang pijn doen.”
* prik*
Stilte…
Euhm, was dat de prik?
Ja, gemeen hè.
*trekt wenkbrauw op (als ik dat zou kunnen)*
Euh oke ( is dat alles?!!)

Die mensen weten kennelijk niet zo goed dat een naald 20 keer in iemand rondwroeten wel tien keer pijnlijker is.

Ook wel leuk, een co kwam mij halen omdat ze voor een opdracht in haar les communicatievaardigheden een gesprek met een patiënt moest voeren. Wat ik dus werd.
Dus wij nemen plaats en zij zet de camera aan. Na 45 min gezellig gekletst te hebben blijkt de camera niet goed te staan EN heeft hij geen geluid opgenomen,. Hahah echt zielig, haar gezicht. Een lief timide meisje. Maar zo slim is het niet dat soort dingen niet eerst te checken. Dus moest ze overnieuw. Met iemand anders.

Ik voel me nu al ruim 18 uur zwaaaar bekeken. Ik heb het idee dat die jongen hier tegenover mij, waarvan ik zijn naam niet weet, alleen dat hij hetzelfde heeft als ik, en dit zijn 3de vastenproef al is, mij nogal interessant vind. Hij is 16.
Hij zag me, en vroeg of ik vwo deed, euh, ik beken
Hij deed ook vwo zei hij, maar helaas door al dit gedoe wat al jaren bezig is is hij afgezakt naar vmbo en heeft net examen gedaan. Hij wil verpleegkundige worden.

Hoe dan ook ik moet zijn naam maar eens vragen, maar ga lekker naar iemand anders gluren!! Ik weet dat ik er natuurlijk erg verzorgt uitzie enzo, ookal ben ik ziek(A) maar harry ik wil niet constant begluurd worden. Wat wel een goede grap is, mijn telefoon gaat steeds over, mensen constant over de vloer. Ik voel me eigenlijk best prima, ik maak grapjes, vermaak me wel. En zeker met vrienden. Je moet er maar ook maar om kunnen lachen. Alleen volgt hij dus AL mijn gesprekken.

Oh de arstenkolonie is gearriveerd. Ze gaan “ronde” vast doen zoals in alle tv series.
Oh hehe ik denk dat de arts dit net las
“Zo je concentreert je goed zie ik. “
Jaha(A)
Haha ik loop hier te grinniken en die harry aan de andere kant van de kamer kijkt mij vreemd aan. Ik voel het. Gekke Harry. Laten we hem Harry noemen.

Euhmmm goed dit is dus nogsteeds binnen de eerste 24 uur. En ik moet 72 uur. Dus ik moet me nog wel even vermaken.

Ik vind al mijn vrienden zo geweldig! Iedereen is lief, leef mee. Ineens besef ik weer hoe geweldige vrienden ik wel niet heb. Hoe ik mezelf daar mee mag prijzen. Dat dit niet vanzelfsprekend is.
Ook ben ik wel ergens trots op mezelf. Op mijn positieve houding. Op het feit dat ik na 24 niks eten nog steeds grapjes kan maken. Vorige dag om half 9 wat gegeten voor het laatst, nu is het 10 uur. Langer dan 24 uur dus. Wauw, en ik voel me nog zo goed. Echt wonderbaarlijk! Hoe krijg ik het voor elkaar, echt nooit verwacht dat het zo zou gaan.

Vannacht wel last met inslapen. Je ligt daar, het is SNIKheet, het licht brand overal fel, en ik had honger. Je wilt slapen om de honger te vergeten, maar dat gaat dus niet. En je loopt jezelf op te fokken. Vannacht had ik besloten dat als ik Thomas wou laten weten dat ik in het ziekenhuis lig ik hem dan maar moet bellen. Ik zou absoluut niet willen dat hij langskomt, No way dat ik mezelf zo kwetsbaar laat zien aan hem nu. Hij kan opflikkeren. Maar als ik mijn hart volg had ik ook willen weten als hij in het ziekenhuis lag. Ookal spraken we elkaar nooit. Misschien moet ik dat dan maar gewoon volgen. Ik weet het niet zo goed. Gisteravond was ik zo zeker van mijn zaak maar nu twijfel ik.