Oude werk

Haar mimieken waren precies hetzelfde als toen we elkaar voor het laatst spraken. Altijd een grote glimlach, het volume in haar stem dat langzaam naar beneden gaat halverwege een zin, het krabben met één vinger achterop de kruin in het haar.
Henriëtte was niet een van mijn favoriete collega's, maar wel altijd vriendelijk en behulpzaam. Drie kinderen en een man, waarbij ze destijds blij was dat de jongste eindelijk een meisje was. Zorgzaam en ietwat slonzig in haar uiterlijk. Niet op een smerige manier, maar een vleugje van desinteresse, alsof ze wilde uitstralen; "Dit is mijn werk, wat maakt het mij uit hoe mijn haar zit?"

Andries, mijn oude leidinggevende was er ook. Nog steeds met zijn handen achter zijn hoofd achterover leunend terwijl hij aan het woord is. Soms betrap ik mijzelf erop dit ook te doen, en omdat ik zeker niet op Andries wil lijken, verander ik dan snel van houding. Ik aanvaringen met hem gehad tijdens mijn studie wat voor vertraging heeft gezorgd. Achteraf hoorde ik verhalen over hoe hij over mij praatte in manager overleggen, waarbij bijna gegarandeerd werd dat ik toch niet af zou studeren. Dat project zou er toch niet hoeven komen, ik zou toch niet doorzetten.

De grootste fuck-you die ik kon leveren, is ook geleverd. Ik heb een diploma behaald en ben vertrokken, en zit nu beter op mijn plek dan ik destijds daar was. Toch zit er geen negatieve emotie meer aan deze verhalen vast. Het is alweer bijna twee jaar geleden en het leven is er veel beter van geworden. Het was slechts een obstakel om te overwinnen.

Beiden bevestigden wat ik twee maanden geleden ook al te horen kreeg. Terugkeren is niet verstandig. Het idee van de zorg mis ik nog steeds, direct aan bed en met de patiënt bezig. Toch was dit al lang niet meer zo toen ik weg ging. De omstandigheden worden alsmaar slechter en naar wat ik hoorde is er nog steeds geen ruimte gecreëerd om nieuwe mensen aan te trekken, oude medewerkers te behouden en te investeren in de werkomgeving. Het gaat alleen maar over bezuinigen. Het is, en blijft, een zinkend schip dat uiteindelijk overgenomen zal worden door een derde partij. Bijna alsof je een groot schip probeert te varen dat te log is om te keren of zelfs maar bij te sturen. Dit wordt enerzijds erkent, aan de andere kant wordt er niets aan gedaan om dit op te lossen. Het tegenovergestelde zelfs, laten we er vooral nog een managers-laag tussen stoppen. Triest schud ik mijn hoofd. Er zat zoveel potentie in.

Ooit wordt de zorg weer kleinschaliger. Directe contacten, korte lijnen. Dat is het moment dat ik terug wil keren om een nieuw lab op te zetten in het ziekenhuis waar ik groot ben geworden. Voor nu zit ik volledig naar wens in mijn huidige bedrijf. Een nieuw jaarcontract en een promotie zijn binnen.


Op naar de toekomst.


-VLH