Over kasten 2

Afgelopen weekend ging ik met mijn broertje en zus naar mijn opa en oma. Ik had van te voren bedacht dat dit het moment was dat ik mijn broertje en zus zou gaan vertellen dat ik bi ben. Het leek me belangrijk dat ze dat weten, alsof ze er een soort van recht op hebben. Ten goede van onze band misschien ook, zodat ik niet meer hoef te verzwijgen en geheim hoef te houden. Ook leek het me fijn om het er dan thuis ook over te kunnen hebben als het zo uitkomt.

Ik wist ook heel lang niet of ze het nu wisten of niet. Mijn ouders zouden het ze kunnen hebben verteld. Tegelijk leek het me ook iets wat ze niet zouden vertellen. Laatst keken we een stukje van boer zoekt vrouw, en kwam een vrouwelijke boer in beeld. "Is dat niet iets voor jou?" vroeg mijn moeder aan mijn broertje. Zeg ik: "Misschien beetje oud..." Moeder: "Ohja." Ik: "Maar mag wel hoor!" Zegt mijn broertje: "Misschien is het meer iets voor Morgenrood." Ik: "Mwa, ik denk dat ze liever een man wil." Toen wist ik niet meer of mijn broertje het wist of niet. Nu weet ik het tenminste. Hij weet het.

Op de terugweg heb ik het pas verteld. In de eerste trein zei ik tegen mijn zus: "Ik moet jullie straks iets vertellen." Dat ter irritatie van mijn zus, want het was haar veel te officieel. Pas twee overstappen later, op het station, durfde ik het te vertellen. We stonden een beetje alleen en afgeschermd van de rest en ik zei tegen mijn zus: "Ik moet jullie dus iets vertellen." Mijn broertje, echter, stond een heel andere kant op te kijken en hoorde ons ook niet eens praten. Mijn zus werd meteen weer geïrriteerd en gebood me meteen te vertellen wat er was. Dus zei ik: "ik val op mannen en vrouwen. Dat wou ik jullie beiden vertellen." Mijn zus keek me aan, ontdooide iets en zei: "nou, mooi, toch?" We keken elkaar langer aan, er gingen duizend gedachten door mijn hoofd en ik zei: "Ja...!" Toen was het moment voorbij en kwam de trein aan. Ook werd het inmiddels drukker op het station. Mijn broertje had niets gemerkt. Hem zou ik het later moeten vertellen.

Toch voelde het zo fijn het eerst al gezegd te hebben! Het was zo moeilijk het over mijn lippen te krijgen, die enkele zinnen. Alsof je op een duikplank staat en moet springen, maar je durft niet. Soms lig ik in bed en denk ik heel lang na over of ik uit bed zal stappen of niet. Dan vrees ik voor een moment dat ik me niet meer kan bewegen, zo lang denk ik erover na, en toch volgt dan de stap uit bed. Zo was het ook met het vertellen. Om mezelf te helpen, had ik gezegd dat ik iets vertellen wilde. Dat leek me fijn, een stok achter de deur. Zodra dat gezegd was, moest ik wel...

Mijn broertje vertelde ik het later de reis, toen we naar huis liepen. Mijn zus had een andere bus genomen, naar haar vriend toe, dus die liep niet mee. Ik zei tegen mijn broertje: "Ik wil je iets vertellen. Ik val op mannen en vrouwen." Hij keek me verbaasd aan, en zei: "Oh, wat goed dat je me dat vertelt!" Ik keek hem verrast aan en zei: "Dankjewel!" Vervolgens hing er een heel fijne, gemoedelijke sfeer. Hij vroeg nog of papa en mama het ook wisten. Ik beaamde dat. Daarna praatten we nog wat over andere dingen. Ik had nooit gedacht dat hij zoiets zou zeggen en de sfeer erna zo fijn zou zijn.

Een succesverhaaltje dus, zoals Joop dat zei toen ik hem alles vertelde. Ik was bang dat erna alles zou veranderen. Dat het niet meer hetzelfde zou zijn, dat de informatie die ik gegeven had een eigen leven ging leiden... Ben soms ook wel bang dat mijn broertje het doorvertelt aan zijn vrienden, bijvoorbeeld, en dat het dan bij de kerk belandt. Dat ik dan ineens geout ben voor de kerk en iedereen het weet terwijl ik daar nog niet klaar voor ben... Misschien had ik dat duidelijker moeten zeggen. Maar voor alsnog lijkt alles zoals het was. Mijn broertje en zus lijken niet anders te doen, alleen misschien wat vertrouwder in de omgang. Gewoon een stap richting een hechtere band doordat ik iets over mezelf verteld heb dat zij nog niet wisten.