Overduidelijk voor mezelf kiezen
De laatste weken heb ik afgeteld en tegelijkertijd de spanning op laten lopen. Vanaf morgen staat de gezinsvakantie gepland en is het de bedoeling met z'n allen twee weken in een vakantiehuisje door te brengen. Dicht op elkaar, geen werk, geen vrienden, wel veel luxe en tijd met elkaar. Top, gezellig. Iets wat we jarenlang altijd deden en zelfs met onze leeftijden als 'normaal' gezien werd hier in huis. De laatste paar keren vond ik het al moeilijker en verzoop ik mezelf in mijn bed, stapte veel op de fiets en zorgde ervoor dat ik veel kon schrijven. Gewoon omdat het nodig was.
Deze keer zie ik zo ontzettend tegen op en ben ik ziekig en hangerig wanneer het thuisfront en de verplichte gezelligheid weer in de buurt komt. Een vriendinnetje kwam met het voorstel om mee te gaan op vakantie met haar en anderen. Vier anderen die ik stuk voor stuk ken en me best wel op me gemak bij voel. Gewoon mezelf kán zijn. Op mijn drukst, maar ook als stil muisje. Het is goed en het wordt geaccepteerd. Ik durfde het thuis niet uit te spreken omdat het huis al maanden geboekt staat en mijn ouders flink betaald hebben. Toch neigde ik naar die optie hoewel het zó'n ontzettend duidelijke stap voor het kiezen van mezelf zou zijn. Nee ik heb hem niet onderbouwd hier in huis zoals ik het schrijvend doe; het weg gaan bij het gezin, de spanning even los laten en de rol die ik dien te spelen even volledig van me af te schudden. Ik heb hem anders uitgelegd en vertelt dat ik graag met haar mee wilde.
De tranen rolden na het uitspreken gisteravond en een lastige vraag van een totaal ander front erachteraan maakte het me even erg moeilijk. Maar dit is een stap waarbij ik echt even aan mezelf en mijn gemoedstoestand denk. Ik ben los. Los van mijn vriendje. Los van de eeuwige verwachtingen hier in huis. Los van de rol die ik zo hard vast hield. Bang om niemand meer te zijn als ik dat los liet. Ik lijk nu te zwemmen in het niets. Zonder houvast wie ik ben en dacht te zijn. Ik ben los en ergens maakt dat me bang en verdrietig. Aan de andere kant moet en wíl ik dit zien als een stap voorwaarts waarbij ik werkelijk kíes voor mezelf.
Me, myself and I.
Alleen ik en niemand anders. Omdat het leven individueel geleefd wordt.
Deze keer zie ik zo ontzettend tegen op en ben ik ziekig en hangerig wanneer het thuisfront en de verplichte gezelligheid weer in de buurt komt. Een vriendinnetje kwam met het voorstel om mee te gaan op vakantie met haar en anderen. Vier anderen die ik stuk voor stuk ken en me best wel op me gemak bij voel. Gewoon mezelf kán zijn. Op mijn drukst, maar ook als stil muisje. Het is goed en het wordt geaccepteerd. Ik durfde het thuis niet uit te spreken omdat het huis al maanden geboekt staat en mijn ouders flink betaald hebben. Toch neigde ik naar die optie hoewel het zó'n ontzettend duidelijke stap voor het kiezen van mezelf zou zijn. Nee ik heb hem niet onderbouwd hier in huis zoals ik het schrijvend doe; het weg gaan bij het gezin, de spanning even los laten en de rol die ik dien te spelen even volledig van me af te schudden. Ik heb hem anders uitgelegd en vertelt dat ik graag met haar mee wilde.
De tranen rolden na het uitspreken gisteravond en een lastige vraag van een totaal ander front erachteraan maakte het me even erg moeilijk. Maar dit is een stap waarbij ik echt even aan mezelf en mijn gemoedstoestand denk. Ik ben los. Los van mijn vriendje. Los van de eeuwige verwachtingen hier in huis. Los van de rol die ik zo hard vast hield. Bang om niemand meer te zijn als ik dat los liet. Ik lijk nu te zwemmen in het niets. Zonder houvast wie ik ben en dacht te zijn. Ik ben los en ergens maakt dat me bang en verdrietig. Aan de andere kant moet en wíl ik dit zien als een stap voorwaarts waarbij ik werkelijk kíes voor mezelf.
Me, myself and I.
Alleen ik en niemand anders. Omdat het leven individueel geleefd wordt.
02 aug 2012
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
donderdag 02 augustus 2012 17:50
Elke nieuwe stap is eng. En doet vaak een beetje pijn. Gewoon, omdat je ergens afscheid neemt van iets.
Je doet het goed. Echt.
-
swellink
donderdag 02 augustus 2012 23:50
zoals kruidje ook al zegt: elke sprong in het diepe is eng,..en lijkt alsof je dan verzuipt..... tot...het moment dat je je ineens bedenkt:"he verdorie,.. ik ben zowaar aan het zwemmen!?!"
en inderdaad lieve jij,. je doet het goed,... heel erg goed zelfs!!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )