Papa

Lieve papa,

al vanaf dat jij en mama uit elkaar zijn heb ik jou leven in beslag genomen.
Ik kwam bij je wonen, en zonder ook maar een seconde te aarselen maakte jij mijn kamertje klaar.

Papa, jij en ik waren 4 handen op 1 buik. Ook nu je gelukkig bent met je nieuwe vrouwtje, en we weer een compleet gezin vormen. Ookal moet ik je nu delen, je bent en blijft mijn allerbeste vriend, mijn papa en mama in éen, mijn luisterend oor, mijn praatpaal, mijn steun in de rug, mijn paal waar ik tegen aan kan schoppen als ik boos bent, kortom; mijn alles!

Jij ben het belangrijkste in mijn leven, en ook degene die mij altijd op de been houd.
Ik kan het niet aanzien om je zoveel pijn te zien lijden. Die kutkanker..
Ik ben zo ongelooflijk trots op jou, je vecht zo hard en probeert je zo groot te houden voor ons.
Maar ik zie jou pijn pap, en ik ga er kapot aan omdat ik weet dat jij niet wil toegeven. het maakt jou geen zwakkeling als je toegeeft, het maakt je alleen maar sterker.

Ik begrijp niet waarom het nu allemaal zo snel gaat..
We hadden zoveel plannen, en er is nog zoveel wat je moet meemaken.
Ik wil dat jij erbij bent als ik mijn diploma krijg, en dat je me zegt dat je zo trots op me bent!
Ik wil graag dat jij erbij bent als ik ooit zal gaan bevallen van mijn kind, ik wil dat je ze dan ziet opgroeien en dat jij hun eerste woordje hoort zeggen.
zo kan ik nog duizenden dingen opnoemen.. maar daar schiet ik niks mee op.

Maar wat vast staat is dat jij gaat trouwen met de vrouw van jou leven.
Dat zij onze achternaam krijgt, dat geld ook voor mijn stiefzussie!
Als het aan mij ligt wachten we geen dag langer tot jullie elkaar het ja-woord geven.
Als ik eraan denk voel ik me zo trots. Dat wij eindelijk het gezin zijn, die wij al die jaren toch wel een beetje gemist hebben.

Zoals we nu leven , leven we met de dag. en zien wat vandaag en morgen ons brengt.
elke keer als we het ziekenhuis inlopen vragen we ons af hoe je er nu weer bij zal liggen.. heb je pijn? of juist een goede dag? Het doet zoveel pijn,als we de lift instappen opweg naar jou.

Als het kon zou ik dagenlang net als vroeger bij je in bed kruipen om lekker tegen je aan te liggen.
Of bij je op schoot zitten, net als een klein kind.
Ik verlang zo naar die momenten.. maar als ik je zo zie liggen, ben ik bang dat ik alleen maar kan dromen en terugdenken aan die momenten...

Papa, wat moet ik zonder jou?
24 feb 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Chels-E
Chels-E, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende