PhD

Thierry heeft een PhD. Gezien Thierry en ik samen op het MLO (bij de ouderen bekend als de labschool) gezeten. Het was een sympathieke kerel, en we hebben samen zeker gelachen. Toch zag en zie ik hem niet als een van mijn vrienden. Het was me toen al duidelijk dat hij slim was, en een bepaalde charisma bezat. Hij had mijn gevoel voor humor en heeft ooit een kijkdoos gemaakt voor een presentatie. De kijkdoos was een enorme vagina van papier-maché, een vrije interpretatie van "kijkdoos". Natuurlijk deed hij het mijn zijn team, maar iets zegt me dat het zijn idee was.

Op linked-In zag ik dat hij een PhD titel heeft. Ik ben jaloers op hem. Hij heeft het hoog geschopt vanuit het MLO. Ik ben destijds aan het werk gegaan en heb pas tien jaar later mijn BSc behaald. Ik dacht dat ik het idee dat school gelijk staat aan intelligentie wel had laten varen, maar kennelijk zou ik ergens graag willen laten zien dat ik nog slimmer ben dan ik nu aan heb getoond.

Het is slechts een van de vele hokjes in mijn hoofd. Succesvol in het leven zijn, (wat dat ook in mag houden) staat niet gelijk aan uitblinken in één specifieke skill. Hyperintelligente mensen die niet in staat zijn zichzelf hoorbaar te maken of te communiceren in Jip en Janneke taal om hun ideeën over te brengen op het grote publiek, kun je ook niet succesvol noemen.

Ik ben op een plaats in mijn leven waarin ik content ben. Ik heb een leuke relatie, leuk huis, leuk werk en leuk salaris. Ik functioneer in de maatschappij en doe mijn best meer goeds in de wereld te brengen dan er uit te halen. Maar toch ben ik jaloers op dat éne stukje dat ik kan zien van Thierry.

Ik weet niet wat hij er voor heeft moeten laten. Ik weet niet wat het hem uiteindelijk heeft gebracht. Het is alleen iets dat hij wel heeft voltooid en ik niet.

Als kind zei ik al dokter te willen worden. Meer in de letterlijke zin van het woord dan de wetenschappelijke titel. Diagnosen, werking van het menselijke lichaam, mensen helpen... Het heeft altijd al in mijn aard gezeten. Het is duidelijk niet gelukt, en als ik kijk wat het kost, vermoed ik ook niet dat het snel zal gaan gebeuren. Ik houd teveel van mezelf om nog een studie aan te gaan naast mijn werk. Daarbij is het doktersvak vast niet zoals ik het als kind had bedacht. Alles wordt geautomatiseerd.

Niet zo bitter, VLH. Rationeel gezien besef ik me niets te klagen te hebben over mijn huidige situatie. Mijn leven is leuk, die titel gaat er niets aan bijdragen of veranderen wat ik zou willen doen. Maar toch merk ik dat de emotie niet veranderd. Ik ben jaloers op zijn titel. Ik had ook graag een PhD willen hebben. Geen rationale gaat iets aan het gevoel veranderd. Maar ook dan zouden er slimmere mensen zijn geweest dan ik. Mensen die hun leven beter voor elkaar zouden hebben gehad, net als dat er mensen zijn die het veel slechter hebben gedaan dan ik.

Zijn succes doet echter niet af aan het mijne. Het is geen wedstrijd. Ik hoop dat hij net zo content is als ik, en heeft kunnen genieten van zijn route. Welke hij dan ook heeft genomen. Feit is immers dat ik niet weet of ik een andere route zou hebben genomen dan ik nu heb gedaan. Cliché.

Waar is je gevoel voor avontuur?


-VLH