Presentaties

Op werk geef ik graag presentaties. In plaats van dat ik hier schrijf en alles voor mijzelf houd, zet ik mijn gedachten op papier, maak ik een verhaaltje rondom mijn ervaringen en presenteer ik dit tijdens avonddiensten wanneer het een keer rustig is. "Very Large Hattalks" noem ik ze, met een slecht ontworpen logo en "Meal size story's in bitesize portions" als slogan eronder.

Er zit altijd veel humor in, welke ik afwissel met serieuze dingen. Ik neem heel de wereld in de maling, ga even de diepte in met persoonlijke ervaringen, en neem vervolgens mijzelf in de maling. Wanneer er te lang tussen twee presentaties in zit, komen mensen me vragen wanneer de volgende zal zijn. Ik heb een succesformule te pakken, al verteld mijn leidinggevende wel dat ik er voorzichtig mee om moet gaan, omdat mensen naar me opkijken en me als een voorbeeld zien.
Een slechte keuze als je het mij vraagt.

Ik schuw het niet om persoonlijk te gaan in deze presentaties. Een week geleden heb ik verteld over situaties op het ziekenhuis en patiënten die indruk op me hebben gemaakt. Vier van de extreemere gevallen, waarbij ik weer met een brok in mijn keel stond te beven tijdens het vertellen. Het is een stukje verwerken voor me, maar net zo goed een vorm van masochisme of zelf kastijding. Ik wil ook laten zien dat het oké is om te praten over heftige dingen. Meer dan vijfennegentig procent van de groep is jonger dan vijfentwintig jaar, en zit volop in de wereld van social media waarin alles goed lijkt te zijn. Alsof er nooit iets ergs gebeurd. Ik laat graag zien dat de wereld is zoals de golfbeweging in mijn verhalen, er zijn goede tijden en minder goede tijden, maar de goede tijden komen uiteindelijk weer terug. Ook wanneer er gehuild wordt, kan er ruimte zijn voor een grap.

Alejandro gaat ons verlaten voor ander werk. Ook hij had een presentatie gemaakt, waarvan hij al aan me door had laten schemeren dat ik hem geïnspireerd had dit te doen. Ik was op training gisteren, dus zou er 's avonds niet bij kunnen zijn als hij zijn presentatie zou geven. Hij heeft meerdere malen in de afgelopen week laten vallen dat hij dat zo jammer vond, dus ben ik in de auto gestapt en naar werk gereden op mijn vrije avond, om met meer dan honderd andere collega's te luisteren naar zijn verhaal.

Als ik zoiets als een formule heb verzonnen, heeft hij hem geperfectioneerd. Er kwamen leuke ervaringen van hem voorbij binnen ons bedrijf, een kritische noot naar de huidige situatie, leuke fuck-ups die hij heeft gemaakt, een stuk rauwe feedback naar de leidinggevenden (die ook aanwezig waren), een stukje advies naar hoe iemand zich verder kan ontwikkelen binnen zijn carrière, een respectvol stukje over zijn overleden broer, en een stuk over zijn lust voor eten.
Hij nam iedereen op de hak, sprak ze kritisch maar met liefde toe en nam uiteindelijk een daverend applaus in ontvangst.

Ik was zo trots op hem na afloop.

Bij het naar huis gaan na de presentatie zei een teamlead tegen me dat ik grote schoenen had om te vullen. Het zal moeilijk, dan niet onmogelijk zijn om hier overheen te gaan. Alejandro kon praten met een "fuck everything" mentaliteit, omdat hij toch weg ging. Ik ben ten alle tijden beperkt door de relaties die ik probeer te onderhouden. Tenzij ik zelf ook een keer weg ga, dan kan ik all-out gaan. Maar, heel eerlijk, dat boeit me geen ene zak. Ik hoef niet op te leven naar wat iemand anders heeft neergezet.

Alejandro heeft iets prachtigs gedaan gisteren. Als mijn enige nalatenschap in deze groep de moed en constructie is waarmee mensen kunnen lachen om de wereld, dan zie ik dat al als een win.


-VLH