Ratten, vleermuizen en ander gespuis.

Het is voor mij niet zo druk op het werk in het verpleeghuis. Geen overlijdens de afgelopen 6 weken. Dan hoef ik niet veel te regelen, geen kamers schoonmaken en hoef ze dus ook niet op te leveren. Voor mij dus de kans om alles netjes bij te houden en wat extra werkjes te doen. Maar die extra werkjes houden ook een keer op. Dat is nu dus het geval. Nu heb ik dus wat meer tijd voor de cliënten. Op het gemakje werken en lekker een potje ouwehoeren met de mensen. Dit zit uiteraard niet in mijn takenpakket van huismeester, maar het is uiteraard ook onvermijdelijk. De meeste cliënten zitten altijd om een praatje verlegen. Ondanks de saaie werkweek gebeurt er toch altijd wat.

Afgelopen zondag vloog er tijdens de lunch ineens een vleermuis door de brasserie. Veel van de vrouwen waren bang dat deze in hun haar zou vliegen en niet meer los zou komen. Onzin natuurlijk, sprookjes. Het beestje heeft zo'n goede sonar dat hij echt nergens tegen aan vliegt. Wel vliegt hij snel en, vanwege de sonar, nogal hakkelig. Het is nogal schrikwekkend als zo'n beestje op je af komt vliegen. De mensen moesten keer op keer bukken voor het beestje dat niet groter is dan 6 à 7 cm hoog en 15 cm spanwijdte. Niet groter dan een mus. Wel een prachtig beestje. En nuttig. Ze zijn gek op vliegjes en muggen.
Hilariteit alom. De een was bang, de ander moest er mee lachen. Uiteindelijk vloog de vleermuis de fysioruimte in en konden ze de deur dicht doen. De verpleegkundige, panisch voor vleermuizen, heeft een briefje op de deur gedaan met: 'Pas op, vleermuis. Betreden op eigen risico.'

De volgende ochtend, toen ik kwam werken, hoorde ik het verhaal natuurlijk gelijk aan. Ik ben de fysioruimte ingestapt en merkte dat de ramen dicht waren. Die hadden ze beter opengezet. Ik heb aan alle gordijnen lopen rammelen, maar geen vleermuis. Nu, 4 dagen later, niks meer gehoord of gezien. Of het beestje is dood, of het is weer naar buiten gegaan. En hoe dit beestje binnen is gekomen? No one knows. Voorlopig blijft het een mysterie. Het is niet de eerste die we zien. In een maand tijd is het al nummer 3. Of in ieder geval nummer 2, want nummer 1 was gewond en die heb ik laten ophalen door de dierenambulance.

Ook maandag vertelden ze mij dat ze een rat hebben gehoord. Op het plafond van de zusterpost. Het was te zwaar voor een muis. De technische dienst was al ingeschakeld en zij handelen het af. Ze halen het plafond open en kijken of er ergens uitwerpselen liggen. Daar strooien ze dan gif. Nu hopen dat de rat weg is en straks niet ergens op het plafond ligt te rotten, want daar kan een behoorlijke stank van af komen.

De post:

Bij de post is het op het moment een grote klerezooi. De postbodes die ik heb gesproken klagen steen en been. Ze leggen zelf hun ronde niet meer klaar. Dat doet de computer. Artificial intelligence bepaalt nu hoe ze hun ronde moeten lopen. Dat zou efficiënter moeten zijn, maar dat werkt dus niet. Zo intelligent is die AI niet. Waar is de tijd gebleven dat de postbode iedereen en alles kende in zijn buurt? Die praatjes maakte met de mensen, de buurt in de gaten hield en af en toe stiekem een borreltje dronk. Hoe ouder ik word, hoe meer 'mensenmoe' ik word en hoe meer ik de 'de goede oude tijd' mis. De tijd van respect en sociale controle. Waarschijnlijk denkt de generatie boven mij ook zo over ons toen wij jong waren.

Vorige week (en dat is niet de eerste keer) een hele week geen post gehad in het verpleeghuis. De hele week is op zaterdag geleverd. Dat is inclusief belangrijke prikkaarten en de tijdschriften waar de mensen iedere woensdag reikhalzend naar uitkijken. Deze week is er dinsdag geleverd en woensdag en donderdag weer niet.

Dr G.

Dr G. is geen dokter, maar gewoon een cliënt. Nou ja, gewoon. Ook al zit ze in een rolstoel, ze kan behoorlijk uit de hoogte doen. Ze denkt dat ze in een hotel zit, dat het personeel er alleen voor haar is en ze gedraagt zich regelmatig als een 12 jarig verwend kutkind. Ze heeft ook een lichte vorm van borderline.
Ze daagt constant personeel uit en de laatste weken is een collega van de brasserie de sjaak. Sneren als: kun je wel 2 dingen tegelijk, je werkt wel erg langzaam en dramatisch vertellen dat ze al zo lang aan het wachten is. Ze kan je het bloed van onder de nagels vandaan halen. Haar laatste ding is dat ze denkt mensen te kunnen analyseren, 'want dat vindt ze interessant.' Ze vertelde dus doodleuk aan mijn collega dat ze haar al een tijdje aan het observeren is en dat uit de analyse blijkt dat ze borderline heeft. Mijn collega was even van haar voetstuk, maar heeft haar daarna keihard uitgelachen. En daar was zij natuurlijk weer niet van gediend. Cliënt heeft een gesprek gehad met contactverzorgende, maar ze kreeg uiteraard geen gelijk. Het verzorgend personeel van deze afdeling heeft al eens een vergadering gehad alleen over haar. Over hoe met haar om te gaan.
Na dit akkefietje met mijn zeer gewaardeerde brasserie collega, wordt mevrouw G nu dus Dr G genoemd.

Een saaie werkweek is achteraf toch niet zo saai gebleken. Gelukkig maar, want als ik ergens een hekel aan heb, is het aan verveling en de tijd voorbij zien kruipen.