Roddelen

Iets waar wij in de tweede klas erg goed in waren. We deden er elkaar pijn mee, maar af en toe kon het niet anders. Het luchte ons op, we konden iemand lekker afzeiken, maar de volgende dag weer doen alsof er niets aan de hand zou zijn. Wat maakte het nou eigelijk uit? Praten, meestal niet eens de waarheid, over een van je beste vriendinnen? Hoe naief.. In de derde klas ging het precies het zelfde. Tot een van ons een gezinslid verloor. Er ontstonden sinds dien groepjes. Twee aan twee. Je koos de gene bij wie jij je het beste op je gemak voelde. En nu zitten we in de vierde. Ik zit nog bij een van hen in de klas, niet eens de gene die ik had gekozen. Alle andere zitten over allerlei klassen verspreid en ik ben het roddelen volledig verleerd. Aan de ene kant waarschijnlijk goed, maar aan de andere kant sluit ik nu alle gedachtes over andere in mij op. Het was pas gister dat ik voor het eerst met een vriendin over een ander sprak. En dat omdat zij het aankaartte. Ik durf niet meer, of misschien is het niet durven, maar kan ik het hen niet aandoen. Roddelen. Wat heeft het voor zin? Ik ben er keihard mee onderuit gegaan. Ik heb mijn dood uitgestippeld, omdat toen ik na drie jaar ‘mijn geheim’ verklapte, geen vriendin mij geloofde. Nu wil ik nog steeds wel dood, maar ik weet dat ik de moed er niet voor heb. Maar om toch iets te doen, om toch een deel van de teleurstelling, de woede, het verdriet kwijt te raken ging ik mezelf pijn doen. Wat een misstap als je pas achteraf hoort, dat het verslavend werkt.
20 apr 2005 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Boekje
Boekje, vrouw, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende