Schijtzenuwachtig

Letterlijk de schijtzenuwen had ik toen ik in het LUMC op het wachtbankje plaatsnam. Hopelijk hielp me het mijn zenuwen te bedwingen en het er maar gewoon uit te “schijten”.

Een mannelijke jonge leerling gynaecoloog riep me vervolgens naar binnen. Echt een broekie. Ook dat nog, dacht ik.
Ik werd er een beetje onzeker en ongemakkelijk van. Ik wist niet in hoeverre zijn ervaring ging en was bang dat ik me niet helemaal gehoord zou voelen of dat hij misschien nog ergens een stil oordeel zou hebben als hij straks mijn rommelige vulva zou zien.

Hij nam wat standaard vragen door en tot nu toe voelde t allemaal nog erg stijf. Vervolgens deelde hij mee dat er ook nog een rectaal onderzoek volgt en haalde de radioloog en de vrouwelijke ervaren gynaecoloog erbij.

Ik keek mijn vriend met een verschrokken blik aan. Hij lachte en wist meteen wat ik dacht. Shit, ergens heb ik nog - die al bijna drie jaar oude - rosewater van zijn ex in me tas liggen en wattenschijfjes. Als de wiedeweerga ben ik naar de toilet gehobbeld om mijn rectale gangetje nog even goed schoon te vegen en deppen ermee.

Oh, ik schaamde me zo!

“Ik heb net gepoept”, zei ik hen maar voorbereidend en met een zenuwachtig lachje, terwijl ik het gordijn opentrok en daar drie man met hun blauwe handschoentjes aan zag staan.

Natuurlijk stelde ze me gerust. Maar man, ik voelde me zo kwetsbaar.

Daar lag ik met m’n benen omhoog en gespreid. Eendenbek. Groot wit licht. Drie starende blikken.

De radioloog en leerling gingen gelukkig alleen vaginaal naar binnen om te voelen.

De vrouwelijke gynaecoloog deed na haar vaginale onderzoek een lekker glijmiddeltje op haar vinger.
En hop daar ging ze, zo me poeperd binnen. Echt diep, heel diep. Terwijl de rest daar stond om mij aan te moedigen en te vertellen hoe goed ik het deed en hoe dapper ik was. Jeetje, wat voelde ik me even een heel klein meisje.

Het voelde goed en glad kreeg ik te horen. Mijn lymfe voelde ook verder niet verdikt en de kans op kanker stadium 1a2 werd daarmee groter. Goed teken.

De MRI scan zal het definitief uitwijzen.

Na de röntgenfoto van mijn longen en het bloedprikken ging ik door naar de volgende afspraak: de MRI scan.

Een jong meisje met drie jaar ervaring, diende mij via een infuus een contrastvloeistof toe. Hiermee zou alles beter te zien zijn.

Nog geen drie seconden na het toedienen kreeg ik hartkloppingen en werd mijn zicht drastisch minder. Kalm probeerde ik haar aan te geven wat ik voelde gebeuren.

Ze schrok en vertelde me dat dit niet gebruikelijk is en ze het niet eerder had gehoord. Misschien was het stress dacht ze.

Ik zal niet snel hysterisch reageren of laten zien dat ik gestresst ben, maar nu schoot er toch echt even de gedachte door me heen dat ik het leven zou laten.

Ze bracht me een bekertje met water en riep de radioloog erbij.
Hij vertelde me dat dit kan gebeuren en t zo weg zou trekken. En dat deed het gelukkig. Mijn zicht bleef nog wel voor de komende 2 uur wat verminderd.

“Mijn partner liet me na de MRI scan toch even weten wat hij hiervan vond, hij bleef toch met die achterdocht zitten. Hij voelt zich compleet machteloos tegenover de situatie en zou me het liefst willen beschermen tegen al die schadelijke rommel die ik toegediend krijg. Of de operatie die me al een beetje incompleet heeft gemaakt en me misschien nog verder incompleet zal maken. Hij staat er heel anders in dan ik.
Hij probeert steeds zijn mening weg te slikken en mij te steunen, maar ik kan zoveel uit zijn lichaamstaal al aflezen. Ik zie dat het hem frustreert”.

Met een plaat op mijn buik rolde ik verder de MRI scan in. Via de koptelefoon kreeg ik te horen dat het maken van de eerste foto werd gestart.

Ineens had ik even een besef momentje hoeveel ik eigenlijk om mezelf geef en hoe erg ik dit voor mijn lijf vind. Ik voelde dat ik moest huilen, maar slikte het weg omdat ik de foto’s niet kon verstoren met de snik bewegingen waarvan ik voelde dat mijn buik die wilde maken.

Vannacht voelde ik constante krampjes in mijn onderbuik en eierstokken. Nu ook weer weer een gek borrelend gevoel. Ik dacht dat ik mijn lijf wel vertrouwde, maar ik merk toch dat ik met ieder raar krampje of pijntje er meteen het ergste van denk.

Lieve baarmoeder,

Ik hoop zo dat jij mag blijven. ❤️