Schuldig voelen

Ik geloof dat dit iets is waar ik vaker tegen aan loop dan ik vermoed, dan ik denk en ooit beseft heb; Schuldig voelen.
Je voelt je erg vervelend over iets wat je gedaan hebt, wat je dacht, wat je zei of juist niet. Ik denk dat ik de laatste tijd continu switch tussen verschillende emoties en ik wil er vat op krijgen. Wanneer schiet ik in de 'ander' en wat zijn manieren om terug te komen. Dat is een vraag die ik niet met een enkel verhaaltje op kan lossen. Wel kan ik punten neer zetten die direct opkomen bij het schuldig voelen. Het komt namelijk vaker voor dan ik zou willen. Het kost me (te)veel energie en dat heb ik niet.

Mijn eeuwige toneelstuk is een punt van energieverlies. Kan ik lang of kort over zijn, het is een feit. Thuis ben ik een ander. Stiekem ben ik kwijt wanneer ik het beste ben, omdat ik nu ook het meisje 'ken en ontdek' dat ik naast het zwijgen ben. Zwijgen is dat waar ik me schuldig over voel. Naar vriendinnetjes die mijn verhaal niet kennen, waar ik de waarheid soms wat verdraai om die niet boven tafel te laten komen. Het kan gezien worden als liegen, ik zie geen andere oplossing en durf ook te blijven beweren dat ik een enorme hekel heb aan liegen. Toch, door dit zwijgen en achterhouden voel ik me schuldig. Oprechtheid is dat wat ik wil tonen. Nu is de vraag, waar ligt de grens van oprechtheid. Ik heb hem nog niet gevonden. Richting mijn ouders vind ik dit een hele lastige. Ik hou het stil voor hun, om hun niet te beschadigen. Terwijl ik tegelijkertijd weet dat mijn schuld gevoel ook daar vandaan komt. Ik vind het namelijk vreselijk dat zij mij niet begrijpen en ik soms zo gevoelig (of juist als een blok) reageer wat zij totaal niet kunnen plaatsen. Verschrikkelijk vind ik dat.

De vriendinnen zijn al benoemd. Zij die ik de waarheid niet vertel en zij die het wel weten. Bij vriendinnen horen in deze ook de mannelijke varianten. Want ja, dat ik fijne jongens om me heen heb de laatste tijd is een vaststaand feit. Bij degene die ik het niet vertel, is er een schild om mij heen gebouwd. Er is iets maar ze kunnen er niet bijkomen. Ik kan goed ontkennen, speel het spelletje vrij goed en weiger ook maar iets toe te geven. Het is een lastige situatie, die ik zo af en toe ook zélf merk bij mensen. Iets willen weten van een ander om dichterbij te komen, maar er niet doorheen kunnen breken.
Dan degene die mij wel kennen. Mijn hele ik. Zij die er willen zijn. Ik maak het mensen echt belachelijk moeilijk. Ik heb mijn buien en weet vaak niet wat ik met mezelf aan moet. Ik ben een dweil, of juist een steen. Wil onzichtbaar zijn of blèr het aller hardst van allemaal. Ben tranen aan het wegslikken of beland in een lachkick. Ik word er zelf niet goed van. Laat staan hoe het voor anderen moet zijn. Irritant gedrag waar ik me voor schaam en waar ik me.. opnieuw schuldig over kan voelen.

Dan de futloosheid. Alles kost me zo ontzettend veel moeite. Energie ontbreekt. Ik doe wat moet; lessen volgen en deadlines halen. Dan vind ik het wel prima. Maar zodra ik alleen ben, zwerf ik op deze site, beland ik in een roes en schieten de uren voorbij zonder dat ik weet wat ik gedaan heb of beland ik onder de dekens om maar niet te hoeven zijn. Mijn sociale leven naast school is nooit groot geweest. Nooit nee. Op dit moment zie ik naast md-ers waar ik wat intensiever contact mee heb dan enkel hier, maar twee meiden staan. En dat is prima. Ik wil hun niet los laten. Verder zijn het klasgenoten. Het zijn niet veel mensen die ik moet 'onderhouden' (en moeten is hier al weer het verkeerde woord), maar nee zelfs dát lukt me niet. Ik wil het zo graag. Kaartjes liggen klaar, papier ligt klaar, maar schrijven ho maar. Er komt gewoon niets uit. Ik voel me schuldig door en over de stilte tussen ons in. Maar.. misschien ook wel schuldig over mijn gevoel. Ik voel me namelijk altijd minder dan anderen. Het maakt niet uit wie of wat, ik voel me vrij snel minder. Zo heb ik vanaf het moment dat er een vriendje in het spel kwam een stap achteruit gedaan richting mijn vriendin. Alles en alleen om het feit dat ik vermoed dat ze veel tijd met hem door wil brengen, ik zie dat hij haar gelukkig maakt en ze genieten samen. Ik voel me niet groot, niet tof en vind mezelf ook niet zo leuk. Moet ik dan tijd van haar gaan vragen die ze ook met anderen door had kunnen brengen? Tja.. dat is een probleem van mij. Ik weet het.

Ik weet het, zoals ik wel meer dingen weet. Op dit moment weet ik dat ik een schuld gevoel heb dat niet altijd reëel is. Of juist wel maar niet mijn 'schuld' is. Leuke woordspeling. Daarnaast besef ik me maar al te goed dat ik niets verder ben dan een maand geleden in gevoel over mezelf. Ik maak goede avonden mee en heb fijne momenten. Ja. Dat wil ik zéker niet ontkrachten want ik ben meer dan blij dat ik dit mee mag maken. En toch.. weet ik dat ik zo niet door kan en mag gaan. Er komt een moment (en ik vrees dat hij echt om de hoek staat) dat ik echt omga. Fysiek of mentaal. Dat ik neerklap en niet meer op sta.

Soms voel ik me gewoon schuldig omdat ik handel zoals ik doe. En zelfs deze zin laat me schuldig voelen omdat ik weet dat ik zo niet mag denken en praten over mezelf maar ik dit toch zo voel.