Seks in een steeg.

18+ verhaal
Omdat ik laatst een ontzettend slechte sekspassage las in een boek, besloot ik het zelf eens te proberen. Kijken of het nou echt zo moeilijk is. Het is dus fictief. Meningen?


Ik duwde haar een steegje in, vragend of ze dit eigenlijk wel wilde. Haar antwoord bevatte noch woorden, noch daden. Even keken we elkaar aan en stond de tijd stil. In haar ogen kon ik alles zien wat ik wilde, voor hoelang ik dat zou willen. Versuft en duf reageerde ik toen ze me weer zoende. De warmte van haar lippen liep gelijdelijk over in de warmte van haar zachte, zoete tong. Een melange van rode bosbessen, een paar aardbeien en een afdronk van kaneel. Ja, dat was het zeker. Zo zou ik haar beschreven hebben als ze een Merlot was. Een fijne Merlot, soepel –soepel!-, makkelijk en fris. Dat was ze zeker. ‘Hey slome! Je moet me wel terug zoenen!’ giechelt ze. Ik had niet door dat ik precies zo bleef staan als wanneer ik stond toen ik haar tong proefde. Verschrikt en beschaamd begon ik haar als een bezetene te zoenen. Haar tong, nek, wangen. Overal. De bovenkant van haar borsten roken heerlijk. Als een fijne zondagmorgen, in de lente. Wanneer je van de vogels buiten wakker word, die vrolijk hun liefdeslied zingen terwijl het raam wijd openstaat. Als een iet wat zoete Riesling, onder een pruimenboom in de middagzon. God, weer de klote wijn. Daar moet ik echt mee stoppen. ‘Zo hoeft het nou ook weer niet’ giechelt ze weer. Gelijk had ze. Ik stond daar alsof ik een geile puber was, die voor het eerst word losgelaten op een ‘wild’ meisje. ‘Laat mij maar’ zei ze zwoel. Weer die ogen. Weer die smaak. En ook weer die geur. Langzaam bracht ze haar lichaam naar beneden, totdat ze op haar knieën voor me zat. De bobbel in mijn broek bestreek ze met haar hand, terwijl ze lachend naar boven keek. ‘Volgens mij heeft iemand zin om naar buiten te komen’ ‘Dat denk ik ook. Al houdt hij niet zo van kou. Zorg je dat hij goed warm blijft?’ kaatste ik terug om zeker te maken wat we beide aan hetzelfde dachten. Mijn hoofd sloeg ik tegen de schutting toen zij me in haar mond nam. Weer flitste er allerlei beelden, metaforen en uitspraken door mijn hoofd. Ik negeer ze, kreun wat.

‘Zo. En nu is het mijn beurt om verwend te worden’ zei ze, haar mond afvegend. Eigenlijk wilde ik haar slaan, uitschelden of boos weglopen. Hoe kan ze nou stoppen vlák voordat ik… ach, wat maakt het ook uit. Ze heeft gelijk. Haar beurt. Ik kijk even om me heen en zie een fiets staan. Die stond er eerder nog niet. Wat moet die man wel niet gedacht hebben. Vast een aardig man. Onaardige mensen laten hun fiets niet buiten staan, vond ik. Misschien hadden we in een andere situatie wel vrienden kunnen zijn, een fijn gesprek voeren. Maar waarschijnlijk kijkt hij nu op me neer. Zijn probleem, ik proefde wijn en rook een lente ochtend, hij zat op een fiets. Ik kijk weer terug naar haar, ze staat voorover gebogen en zoekt met haar handen naar steunpunten. Met één hand aan op haar bovenbeen trekt ze met de andere aan mijn riem. ‘Hey sufferd, je bent toch geen homo hé?’ zucht ze. ‘Nee, natuurlijk niet.. ik..’ ik maak mijn zin maar niet af. Ik denk dat het beter is haar niet te vertellen dat ik dacht aan vrienden zijn met die eigenaar van die fietst. Zeker niet nadat ze me vroeg of ik een homo ben. Terwijl ze half naakt, voorovergebogen voor me staat. Nee, dat deed ik maar niet. Terwijl ik weet met mijn gedachten afdwaal hoor ik haar kreunen en dingen roepen. Weer niet mijn gedachten erbij. Ik probeer mijn gedachten te volgen, maar ze zijn overal en nergens. Bij de fiets, wéér die eigenaar, die mensen die achter de schutting wonen, het feest waar we weg zijn gelopen, de kat die me aanstaart op de schutting. Als ik weer terug ben bij waar ik moet zijn merk ik dat ze stil is geworden. Doodstil. Ik stop. Ik trek mijn broek omhoog. De hare ook. Ze blijft staan zoals ze stond, zonder iets te zeggen. Zonder me sloom te noemen, of te vragen of ik homo ben. Ze snikt. Ze huilt. Ze jánkt! Godverdomme, ze staat te janken man! ‘Wat… wat is er?’ vraag ik, zo zorgzaam mogelijk. ‘Niets, er is niets, laat me maar even.’ Een traan valt op de grond, ik laat haar maar even.

Cheers,

Joint.
21 mrt 2010 - bewerkt op 21 mrt 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Joint
Joint, man, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende