Ik sta midden in de woonkamer en mijn ogen zijn gesloten. Mijn heupen beginnen zachtjes op en neer te wiegen en op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Langzaam veranderd het wiegen daadwerkelijk bewegen en laat ik mijn armen los en laat ze rond zwieren terwijl ik een rondjes draai en mijn gezicht wordt gevuld met een glimlach van oor tot oor. Soms is het leven intens makkelijk: dansen.
De kou maakt me aan het lachen. Begrijp me niet verkeerd, ook ik vloek als ik de voordeur achter me dicht trek en mijn longen zich vullen met de koude lucht, maar ik moet er om lachen. Ik moet er om lachen als mijn buurman al zuchtend en kreunen zijn autoruit aan het krabben is. Soms is het leven intens makkelijk: dansen. Ik steek mijn sleutel in het stop contact met mijn auto en terwijl ik mijn autoruit aan het krabben ben, dans ik de sterren van de hemel en staat mijn oude buurvrouw van 82 jaar lachten voor het raam.
En misschien mag het niet, en misschien speel ik vals. Maar ik doe altijd een wens als een kaars uit blaas. Ze lopen uit een die wensen, tot dat ik wens dat ik lekker slaap, tot dat ik wakker word van mijn kat die mij een kopje geeft. Ook wens ik dat bepaalde mensen hun kleine teen heel hard stoten.
Want hey… Niemand is perfect en altijd lief. Boven alles wens ik mijn buurvrouw van 82 jaar een glimlach op haar gezicht… en als ik dat voor elkaar kan krijgen door om half 8 s’ochtends dansend mijn autoruit te krabben… dan doe ik dat graag. Met wellicht wat eigen gewin ook: een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht.