Vandaag sprak ik Natasja, zij deed mij herinneren aan de ik die ik eens was. Die verslagen ik die jankend op de grond lag. Die ik. En toen besefte ik dat ik diegene die mij (toendertijd en nu nog) echt geholpen heeft, nooit heb verteld dat ik hem dankbaar was. Vandaag deed ik dat.
‘Dit klinkt enorm zwijmelig en cliché. Maar begrijp mij even hier in. Wist jij dat jij soms mijn 'voetje' bent om over muren heen te komen. Muren waarvan jij soms niet eens weet dat ze er zijn. Muren waar ik tegen aan geduwd, geschopt, geslagen en uiteindelijk heb ik er ook tegen aan geleund en het maar geaccepteerd. Ik kom niet overal alleen overheen. Mijn 'voetje'. En soms zijn er dagen dat er geen muren zijn, soms weken niet, maar soms meerdere keren op dagen. En daar ben ik je dankbaar voor. Of je het nu bewust of onbewust doet.’
Wat ik wilde zeggen is dat het goed is om waardering uit te spreken naar andere. Naar diegene die je lief hebt.