Zij leerde om onvoorwaardelijk lief te hebben.

Er zijn dagen dat ik zou willen dat alles anders was. Dat ik geen meisje, maar een jongen was. En Rick heette. Want zo zou ik heten als ik iets tussen mijn benen zou hebben wapperen. Er zijn ook dagen dat ik wil dat ik niet jong ben, maar oud was. Want ik zou zo’n oma zijn die glimlacht om een door kleinkinderen leeg gegeten koektrommel. Soms zou ik willen dat ik er niet meer was. Want ik zou dan lief rondspoken. Ik zou zo’n spook zijn die bananenschillen van de stoel zou blazen of stiekem de cijfers van de loterij door zou fluisteren aan iemand die het zou verdienen.


Soms wil ik dat ik anders ben. Dat ik mijn spullen zou durven pakken en zou leven aan het strand met mijn gitaar en een biertje ofzo. Al is dat biertje niets eens nodig. Maar wel mooi voor het complete plaatje. Ach ja, ik heb nu ook een prima leven. Ik doe aardig wat ik zelf wil, maar heb zo mijn verplichtingen. Maar wie niet? Toch speelt het in mijn gedachten om gewoon te verdwijnen. En dan echt mijn leven van nul af aan opnieuw opbouwen. Maar dan, dan besef ik wat ik achter laat: mijn leven, mijn herinneringen, mijn verdriet maar ook mijn kracht.


Gisteren dacht ik uit het niets terug aan mijn moeder. En ergens kwam er een schuldgevoel voorbij. Dat ik überhaupt nadacht over verdwijnen terwijl ik zo dankbaar moet zijn voor mijn leven. Ik ben een vrij gesloten persoon, alleen niet hier. Want ik schrijf hier alsof het mijn eigen hoofd is. Ik ben iemand die lacht en geniet van vreugde, maar ik ben ook iemand met een gigantisch dik en sterk masker. Ik kan zonder te verblikken of te verblozen, vertellen over kanker, maar ik ben ook iemand die schreeuwt en huilt wanneer ik terugdenk aan mijn moeder als ik alleen ben. Ik schaam me dat ik zo weinig nog van haar weet en van mezelf weet. Ik heb mijn leven tot aan mijn 12e gewoon als vanzelfsprekend gezien. Als ik blader in fotoalbums, dan kan ik terugdenken bij een foto en ongeveer een paar seconden van voor en na die foto herinneren. Maar daar houdt mijn herinnering redelijk op. Ik heb het daar moeilijk mee. Waar ik nog meer moeite mee heb is dat mijn moeders laatste woorden over mij gingen.

‘Zorg goed voor mijn meisje, zorg goed voor mijn Loesje’.

Ik heb er best moeite mee dat ik zo weinig over mezelf weet, over hoe ik zo gekomen ben. Dat ik weinig weet over mijn vroeger. Over hoe ik zo gekomen ben. Waarom ik zo veel houd van de nacht, waarom ik zo veel houd van de ene sprookje. Las zij dat vaak voor? Was het in de nachten dat zij bij me zat? Houd ik daarom zoveel van de nacht? Ik vraag me af of ik op haar lijk. Als ik iemand over haar hoor praten dan hoor ik altijd dat ze lief was, altijd klaar stond voor een ander, een sterke wil had en dat ze onvoorwaardelijk lief kon hebben.


En dan, als dochter van, vraag ik me af hoe mensen mij omschrijven. Mensen die haar kenden. Want ik zou er een moord voor doen als iemand tegen mij zou zeggen dat ik op haar lijk. Ik zou dan met rechte schouders gaan staan, want die woorden, dat zou dan mijn trots zijn. Maar ik krijg geen antwoord van anderen. Ze zeggen telkens dat ze het zo druk hebben met hun eigen leven.

Maar haar woorden.

‘Zorg goed voor mijn meisje, zorg goed voor mijn Loesje’.

Die woorden, die staat voor onvoorwaardelijke liefde. Dat ik zo weinig weet van mij, dat leer ik later wel bij. Voor nu is het genoeg dat ik weet dat zij er was en dat zij altijd in mijn hart zal blijven. Want zij leerde mij om onvoorwaardelijk lief te hebben.



(En nu duik ik mijn lezerlijst weer in)