Stil zwijgend
Stil zwijgend zat zij tegenover mij. Ze zat vol ontzetting te luisteren naar mijn verhaal. Af en toe stelde zij vragen voor verheldering. Ben ik dan nu opgelucht? Nee dat ben ik niet. Heb ik spijt? Nee ook dat heb ik niet. Ik weet nog niet hoe zij morgen zal doen als zij mij weer les moet geven. Ik heb mijn hele verhaal verteld. Voor zo ver ik weet, niets achter gelaten. Verder heeft ze haar mening door laten schemeren. Ja, ik had die mening wel verwacht. Maar de nadelen blijven maar door mijn hoofd spoken. Maar toch heeft zij me wel tips gegeven. En ik denk dat ik die eerst maar ga doorspreken voor ik de volgende (eventuele) stap zet.
En verder, ja ik heb dringend hulp nodig. Jezelf verminking is niet een oplossing. Maar wie zegt dat ik anders kan, en anders wil? Als mij dit nou helpt. Wie zegt mij dan dat het fout is? Ja iedereen ja, iedereen zegt dat het slecht is. Maar ook, dat ‘hij’ de gene is die pijn moet leiden en ik niet. En ik vind dat dáár nou net wél een punt inzit. Want hij is de gene die gestraft moet worden voor wat hij heeft gedaan. Zal ik dan toch de stap zetten? Nee. Ja. Nee. Ja. Nee, ben je gek geworden? Ja hallo, laat jij je leven anders even lijden door een vuile klootzak. Goed, ik word hier anders niet schizofreen ofzo. Nee op zich hoeft dat niet, en gebeurt dat ook niet. Maar af en toe blijf ik mezelf in gedachtes wel heel erg tegenspreken.
Ik zal mezelf zo meteen even vol stoppen met aspirines. Dan kan ik de nacht weer doorkomen, zonder al deze tegenstrijdige gedachtes.
Een nachtje geen gedachtes is een nachtje rust.
Boekje, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende