Stilte voor de storm

De reden dat ik me zo kalm voelde, is alweer duidelijk, hoor.

Paniek aanval na paniekaanval volgen elkaar op. Ik ga dood hier. Mijn hoofd voelt aan alsof hij gaat exploderen en een gigantische benden achter gaat laten, die ik dan in ieder geval niet hoef op te ruimen. Het is immers niet mijn huis.

Drie dingen die onmiddellijk zouden moeten veranderen:
1. Ik zou zeven kilo moeten afvallen en daarmee weer mooi en slank worden. Dat is in ieder geval iets wat me gelukkig zou maken. Dan kan ik weer in de spiegel kijken en zeggen: Daar staat een mens. Een mooi wezen, wat het recht heeft hier rond te lopen. Vorig jaar was ik zo slank, zo prachtig. En toen kwam die klote winter eraan, waarin ik alleen maar heb gegeten. Dag mooi lichaam, tot ziens.

2.Ik zou ergens anders moeten wonen. Ik woon in een huis, waar ik ongewenst ben en ik haat het. Druk zoek ik naar een studentenhok. Morgen heb ik een selectieronde, waar ik niet uit gekozen ga worden omdat ik waarschijnlijk te raar ben.

3. Mijn leven onder controle hebben. Dat zou ik na 19 jaar toch wel eens moeten kunnen, of niet dan? Je zou haast zeggen van wel. Maar helaas, ik faal weer eens in wat ik doe en wil doen. Controle is zoiets moois. Het maakt me gelukkig. Maakt mij dat een controlfreak, terwijl ik eigenlijk een verschrikkelijke chaoot ben?

Ik wil huilen tot er geen tranen meer zijn, en dan verder huilen. Het is waarschijnlijk gewoon de vermoeidheid die heeft toegeslagen en de stress voor morgen. Ik weet het niet en ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niets kan schelen.
Mijn stemmingswisselingen gaan uiteindelijk nergens over. De kalmte die ik eerder vandaag voelde, was een stilte voor de storm. Het is gewoon het verzuipen in mijn eigen gedachten van zelfmedelijden en triest gedoe. Het is een zielige poging controle te krijgen op iets wat oncontroleerbaar is.

Ik haat het.