Freak of society

Voor zover ik weet, heb ik naast mijn ADHD geen vreemde stoornissen die ertoe leiden dat ik een potentieel crimineel ben. Toch vind ik het altijd erg grappig hoe ik heel stiekem toch dat stempel op mijn hoofd gedrukt krijg. Het is algemeen bekend dat mensen met ADHD een grotere impulsiviteit hebben, en daarmee makkelijker in aanraking komen met drugs, geweld of andere vormen van criminaliteit. Hoewel dit aantal maar zo'n 10% bedraagt, is er een zekere mogelijkheid dat het gebeurd.

Wanneer je als kindje in groep drie op een stoel zit en allerlei testen moet ondergaan, weet je nog niet waar je mee bezig bent. Op latere leeftijd zal je je beseffen dat je misbruikt wordt als experiment van de maatschappij.
'Hoe zal dit kind zich ontplooien?'
'Hoe ver zal dit kind het schoppen?'
'Zal dit kind zich met criminaliteit bezig gaan houden? '
Doktoren zullen zich er nooit openlijk over uit spreken, maar kennen het risico en de gevolgen van deze stoornis - die vergeleken met andere stoornissen best mee valt. Maar toch. Uiteindelijk zijn alle gevallen van stoornissen in de hersenen die worden geconstateerd 'experimenten' die in cijfertjes om worden gezet wanneer dat maar mogelijk is.

Zo'n kind voel ik me. Ik ben een ADHDer uit de tijd dat ADHD een rage was en het opeens bij de grote meerderheid van de kinderen geconstateerd werd. Toen er ADHD bij mij geconstateerd werd, werd ik naar mijn herinnering meteen aan de ritalin gezet en mijn gedrag als concentratieloos probleemkind verdwenen meteen.
Verdoofd onder de medicijnen ben ik goed mijn basisschool doorgekomen en ik zal nooit ontkennen, maar er was één iets wat ik altijd grappig gevonden heb.

Op het moment dat mijn ADHD geconstateerd werd - ik was 6 ofzo - kregen mijn ouders een lijst van dingen die in de toekomst met mij konden gebeuren over zich heen. En wat is nu het leuke daarvan? Op het moment dat de naasten, of de desbetreffende persoon dat over zich heen krijgt, gaat hij of zij er gewoon op zitten wachten tot één van die dingen naar voren treed.
Als je een hartpatiënt zou vertellen dat hij/zij binnen een half jaar opnieuw een groot risico van zo'n 90% zou hebben tot een volgend infarct, is het bijna menselijk dat hij/zij gaat zitten wachten tot het gebeurd. Zo werkt het bij onze soort nu eenmaal.

Ik zal nooit ontkennen dat ik dit nooit heb gedaan. Vaak genoeg heb ik zitten wachten tot er een criminele bende bij me zou aankloppen om me te vragen XTC voor ze te gaan dealen.
Ik heb me er vaak genoeg over verbaasd dat ik nog niet iemand dood heb geslagen en in de cel ben beland. Nee, ik zal eerlijk zeggen dat ik er zelf ook op heb zitten wachten. Zitten wachten... Maar op wat eigenlijk?

Gelukkig ben ik tegenwoordig Oost-Indisch doof en heb besloten niet meer te gaan wachten tot dingen gewoon gebeuren. Ik ben een zelfstandig denkend mens en zal er alles aan doen om te bewijzen dat het ook goed kan komen met mensen zoals mij.
Zoals het er nu voor staat, ga ik ooit het onderwijs in. Ik ga les geven en mensen leren dingen vanuit andere perspectieven te bekijken. Dat is mijn doel en ik zal mijn droom waarmaken!