Storen tijdens focus
Het komt zelden voor dat ik concentratie vind, heb en weet te behouden.
Zelden heb ik een doorzettingsvermogen langer dan een uur. Deze dag is het anders.
Eigenlijk gister ook. Ik moet nu wel wil ik het gaan redden. En blijkbaar kan dat goed werken
(al ken ik té hoge druk en het daardoor lamgeslagen zijn ook erg goed)
Natuurlijk kon het niet goed blijven gaan want hallooo.. ouders zijn weer thuis en dus kan mijn broer steun verwachten en dus gaat hij weer idioot lopen doen. Echt flikker op. Ga een tering eind bij me vandaan en blijf daar vooral. Ik schaam me meer dan eens dat ik het heerlijk vind als je niet thuis bent. Ik ben meerdere keren geschrokken van mijn gedachten dat ik niet zou weten hoe ik op je begrafenis zal staan en dat ik je geen moment mis. Ik schrik er van. Je bent verdomme mn bloedeigen broer. En hup daar is de weer war van het wel en niet begrijpen weer. Ik ben nu oud genoeg om er boven te staan, om te bedenken 'ja het is kut dat hij me jaren misbruikt heeft, dat hij mijn liefde/lust en eigenwaarde door elkaar getrapt heeft, maar het is nu ook de tijd om te genieten van het leven en te doen waar ik zien in heb zonder me te laten heersen door een kloot viool'.
Toch.. kan hij me zo irriteren en wisselt mijn emotie daarin nog wel eens.
Word ik boos, verdrietig, voel ik me klein of waardeloos of is het de irritatie van een 22jarige?
Ik kan het niet eens altijd verwoorden.
'zusje, jij wordt heel blij van mij. ik denk dat je zo blij word dat je me gaat knuffelen'
hoor ik terwijl hij naar boven komt lopen richting mijn kamer
'ik denk het niet. ik weet zeker van niet'
Vervolgens komt hij te dichtbij mijn hoofd, zoekt hij een manier dat hij me kan laten lachen (mislukt) en zegt hij 'sssst, doe eens even lief tegen mij' op het moment dat ik hem na het vriendelijk te vragen dwingend vraag weg te gaan zodat ik door kan met mijn werk.
Ik schrijf zo weinig terwijl er zo veel door mijn hoofd galmt.
Ik geloof dat ik het gewoon weg wil vergeten.
Omdat ik er echt klaar mee ben.
Zelden heb ik een doorzettingsvermogen langer dan een uur. Deze dag is het anders.
Eigenlijk gister ook. Ik moet nu wel wil ik het gaan redden. En blijkbaar kan dat goed werken
(al ken ik té hoge druk en het daardoor lamgeslagen zijn ook erg goed)
Natuurlijk kon het niet goed blijven gaan want hallooo.. ouders zijn weer thuis en dus kan mijn broer steun verwachten en dus gaat hij weer idioot lopen doen. Echt flikker op. Ga een tering eind bij me vandaan en blijf daar vooral. Ik schaam me meer dan eens dat ik het heerlijk vind als je niet thuis bent. Ik ben meerdere keren geschrokken van mijn gedachten dat ik niet zou weten hoe ik op je begrafenis zal staan en dat ik je geen moment mis. Ik schrik er van. Je bent verdomme mn bloedeigen broer. En hup daar is de weer war van het wel en niet begrijpen weer. Ik ben nu oud genoeg om er boven te staan, om te bedenken 'ja het is kut dat hij me jaren misbruikt heeft, dat hij mijn liefde/lust en eigenwaarde door elkaar getrapt heeft, maar het is nu ook de tijd om te genieten van het leven en te doen waar ik zien in heb zonder me te laten heersen door een kloot viool'.
Toch.. kan hij me zo irriteren en wisselt mijn emotie daarin nog wel eens.
Word ik boos, verdrietig, voel ik me klein of waardeloos of is het de irritatie van een 22jarige?
Ik kan het niet eens altijd verwoorden.
'zusje, jij wordt heel blij van mij. ik denk dat je zo blij word dat je me gaat knuffelen'
hoor ik terwijl hij naar boven komt lopen richting mijn kamer
'ik denk het niet. ik weet zeker van niet'
Vervolgens komt hij te dichtbij mijn hoofd, zoekt hij een manier dat hij me kan laten lachen (mislukt) en zegt hij 'sssst, doe eens even lief tegen mij' op het moment dat ik hem na het vriendelijk te vragen dwingend vraag weg te gaan zodat ik door kan met mijn werk.
Ik schrijf zo weinig terwijl er zo veel door mijn hoofd galmt.
Ik geloof dat ik het gewoon weg wil vergeten.
Omdat ik er echt klaar mee ben.
15 jun 2013
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
zaterdag 15 juni 2013 14:47
Ik vind jouw broer gewoon eng, weet je dat?
-
Sensual (opgeheven op 9-11-2013)
zaterdag 15 juni 2013 15:37
^ Daar sluit ik me bij aan.
Dat je emoties zo wisselen vind ik trouwens niet raar. Je lééft met iemand die je iets verschrikkelijks aan heeft gedaan en je tot op de dag van vandaag lastig blijft vallen. Ik heb respect voor je dat je onder die omstandigheden toch zo sterk blijft.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )