Strijd strijd strijd

Zoals ik eerder al schreef, doe ik een leuke poging om mezelf iets meer open te stellen naar de buitenwereld. Ik probeer er aan te wennen dingen te delen en er aan te wennen dat ik er niet 'dood aan ga' als ik iets deel van mijn gevoel en gedachten.
Ik zeg bewust proberen, want het wil allemaal nog niet echt lukken. Hoewel ik het ook positiever kan bekijken, ik heb hier al twee dingen geschreven, dat is meer dan nul. Maar al anderhalve week lukt het niet om iets te schrijven over hoe het nou gaat, omdat ik het zelf ook niet echt weet.

De laatste dagen zijn zo druk geweest, vol leuke dingen. Op het HollandFestival geweest in Amsterdam en daar in een voorstelling meegespeeld. Ook bij mijn broer blijven slapen wat heel erg gezellig was. Maar ik merk dat het allemaal gewoon te veel wordt. Ik kan er niet meer van genieten, ik kan alleen maar bedenken dat ik iets wel leuk vind, maar ik kan het niet voelen.

Vandaag en gister pittige dagen gehad. Veel voor mijn studie gedaan, en dat ging allemaal niet. Er achter gekomen dat de kans dat ik mijn jaar haal, niet heel erg groot meer is en dat maakt alles in mijn hoofd één grote chaos. Vandaag bij therapie dit wel kunnen bespreken, maar bij ieder moment dat ik weer even mijn gevoel z'n gang laat gaan, ontstaat een enorme chaos en paniek. Ik zak gewoon een beetje terug naar het destructieve domme gedrag, omdat ik de spanning niet meer wil voelen.

Dit weekend ook nog eens verjaardag vieren, lastige dingen te eten krijgen en heel veel actief doen terwijl ik liever in bed zou willen liggen. Dan komt er nog bij dat ik ook het hele weekend moet werken, allebei de dagen met invalmanagers wat dodelijk vermoeiend is omdat dan alles precies volgens de regels moet, in plaats van op een handige manier. Dus dat worden vermoeiende dagen.

Nouja, ik moet mij er gewoon overheen zetten, maar meh wat heb ik er weinig zin in. Ik voel me gewoon even intens moe en waardeloos, alsof ik niets kan, niets waard ben en mislukt ben. En overal om me heen lijk ik daarvoor de bevestiging te krijgen. En dit kan ik met mijn ratio wel weer relativeren, maar dat is zo vermoeiend. Het is makkelijker om me gewoon zo klote te voelen en dan destructief mijn gevoel weg te duwen door snijden, niet eten enz. en ja daar bereik ik helemaal niets mee, maar het is wel makkelijk.
Lastige keuze, ik weet niet goed wat ik zal doen. Ik weet vooral niet goed hoe ik de keuze maak omdat het twee tegen polen zijn. Snijden, niet eten is wat mijn gevoel zegt, omdat het gewoon zoveel makkelijker lijkt. Maar met mijn ratio weet ik dat ik er niets mee opschiet. Maar hoe dan? Ik kan wel tegen mezelf zeggen dat ik er niets mee opschiet, maar dat verandert gewoon zo weinig aan hoe klote ik me voel, dus ook aan hoe graag ik toch dat mesje pak en weer verkeerd ga..

Muh, moe van de strijd. Tijd om lekker in bed te gaan liggen en stoppen met denken. Slapen, slapen slapen. welterusten allemaal.