We gaan beginnen

Hoi allemaal,

Vreemd om hier zo te beginnen met schrijven naar mensen die ik niet ken, die mij niet kennen en die misschien wel helemaal geen interesse in mij hebben. Maar misschien hebben ze dat ook wel, daar komen we vanzelf wel achter.

Wie ik ben? Rosa, 20 jaar oud, studente psychologie, sportief en gefocused op iedereen om me heen. En wat ik hier kom doen? In eerste instantie kwam ik hier kijken, meelezen en uitvinden hoe deze website werkt. Via een vriend (?), ik weet niet of ik hem een vriend mag noemen, maar voor het gemak zal ik het toch maar doen, ben ik hier terecht gekomen. Nee wacht, laat ik hem een collega noemen, dat is hij namelijk, dat houdt de boel wel duidelijk denk ik
Goed, via een collega ben ik hier terecht gekomen omdat hij zag dat ik iets of iemand nodig had, waar ik gewoon eens mijn verhaal eruit kan gooien. Nu ben ik van naturen niet een heel erge deler, ik ben meer een binnenvetter tot ik ontplof en dan zal ik een heel klein beetje laten zien dat er iets niet helemaal oké is. Handig op sommige momenten, maar vaak ook juist onhandig, want ik los er niets mee op. Onder hem mom van 'leren delen' ben ik hier nu beginnen te schrijven. Niet prive, maar juist openbaar, zodat ik misschien ook wel leer om mijn verhaal te delen en niet voor mezelf te houden.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, vandaag heb ik een behoorlijk pittige dag achter de rug. Zoals ik al zei, studeer ik psychologie. Ik zit in mijn tweede jaar en vind het onwijs leuk, precies wat ik wilde, wat ik interessant vond, maar ook heel erg zwaar en lastig met momenten. Zeker omdat al mijn docenten dus zelf psycholoog zijn en vinden dat een psycholoog pas succesvol zal zijn wanneer hij/zij zijn eigen emoties onder controle heeft, maakt dat soms veel los. Nu kan ik ze alleen maar gelijk geven in die mening, want wat heb je nou aan een psycholoog die tijdens jouw verhaal in huilen uitbarst? Maar op sommige momenten is het lastig om dagelijks onderworpen te worden aan psychologische consulten en diepe gesprekken. Zeker op een dag als vandaag dat ik, vraag me niet waarom, bij ieder vak, bij iedere docent de lul ben om naar voren te stappen en het gesprek aan te gaan. Nou is dinsdag ochtend half negen sowieso niet mijn sterkste moment van de week, daarin zal ik eerlijk zijn, maar het viel me zwaar om mijn eigen conflicthanteringsstijl op de proef te nemen en te horen van mijn docent dat hij mij helemaal doorziet en mij eens een beetje (!!!!) gaat confronteren met mijn eigen stijl. Dat is best pijnlijk en heeft heel erg veel los gemaakt. Daarna ook nog eens diepe gesprekken moeten voeren over familie en de sporen die dat na kan laten op een kind, om vervolgens de dag af te sluiten met een goed gesprek over mijn studievoortgang, welke momenteel niet echt in de goede versnelling staat, en over al mijn gevoelens rondom hulp vragen. Nou, daar ben ik dus niet zo goed in, ik heb nog veel te leren voordat ik een psycholoog zou kunnen worden, en daar wil ik ook best voor vechten. Maar zeven uur lang, achter elkaar alsof ik dagbesteding therapie heb, dat werd me een beetje te veel van het goeden. Niet gek, wel jammer.

Thuis gekomen, vanavond zwemmen, waar ik als een berg tegen op zit te kijken. Niet omdat het niet leuk is, het is juist heerlijk en ontspannen, maar omdat ik het lastig vind om mijn eigen lichaam te zien en te voelen, iets wat in het zwembad gewoon bijna centraal lijkt te staan. Zeker op een dag als vandaag, waarbij het allemaal al emotioneel is, is de drang om even de verkeerde kant op te stappen en even de verkeerde dingen te doen, heel erg groot.
Misschien dat ik juist daarom nu wel dit bericht begin te schrijven, omdat ik merk dat het eigenlijk allemaal even niet lekker wil vandaag, omdat ik getriggert ben tot van alles en nog wat, maar ook kan bedenken dat ik beter voor mezelf zou kunnen zorgen.

Laat ik daar maar mee afsluiten en snel wat eten gaan maken, dan komt er nog iets van dat gezwem van vanavond. Wie dit hele bericht gelezen heeft, respect want het is lang en misschien wel niet interessant voor een vreemde, maar toch ook bedankt!

Liefs,
Rosa