Zo om de zoveel tijd begint mijn hele lijf weer te tintelen en moet ik het gevoel terug krijgen van die zwierige penselen bezwangerd met vochtige verf. Afgevend op het doek en zo dingen creeërend, waar ik meestal trots op ben in de eerste instantie. Om vervolgens als het wat ouder is, het compleet af te zeiken. Ondanks het feit dat ik de fouten kan zien in bepaalde vroegere stukken, zijn veel ervan me toch dierbaar. Dat komt voornamelijk omdat ik een emo-schilder ben.
Ik heb periodes van intense gevoelens, die er op bepaalde momenten uit moeten. In de periodes van intens verdriet, raak ik verstopt.. Geblokkeerd van alle uitingen, maar zodra ik daar door heen gebeten heb, dan komt die kriebel weer. Dat gevoel. De afgelopen week begon het weer te kriebelen. Elke keer als ik radiant zag schilderen (wat weliswaar maar een of twee keer is geweest), maar ook elke keer als ik weer eens mijn profiel op Elfwood ging bekijken.
Dus nu ben ik al de hele nacht op zoek naar dat ene extra vonkje, wat mijn onderwerp gaat worden. Misschien maak ik wel een oude tekening af. Of misschien zie ik een mooie pose, die ik absoluut moet gebruiken in een tekening. Ik geef eerlijk toe, dat ik vaak referentiemateriaal gebruik voor mijn tekeningen. Je leert er goede anatomie van en je hebt af en toe iets om te spieken. En soms inspireerd een foto me gewoon.
Ik hoef dan niet precies hetzelfde te hebben als in de foto, maar het gaat mij dan om diezelfde sfeer te creëren. Die zelfde luchtigheid of zwaarmoedigheid. Het is een heerlijk gevoel om schoonheid te ontdekken in het ongebruikelijke.
Ik voel dat ik er bijna ben..