Het gevoel dat mijn vader nog niet echt weg is, word nu onderhand een obsessie lijkt wel..
Je gaat letten op tekens, een klein seintje waaruit blijkt dat hij nog bij ons is.
Tekens in dromen, liedjes, in telefoons die opeens trillen zonder dat je gebelt word, de radio die stoort, elk eerste sterretje aan de hemel, en ga zo maar door..
Nu lijkt het ons wel in onze bol geslagen te zijn, bij mijn stiefmoeder en mij..
zo zat er een zwarte kraai in onze veranda. Mijn stiefmoeder stuurde de hond op em af om het beessie weg te sturen. Maar het arme beessie had iets met zijn vleugel, dus onze hond deed erg lief tegen hem. Op dat moment riep mijn stiefmoeder; dat is papa, zeker weten!
Mijn stiefzus grapte; als hij hier is, laat hij dat niet zien in de vorm van een manke kraai!
so truee!
En weer zo iets..
Ik liep vanavond de trap op om naar m'n kamer te gaan en keek naar buiten. Toen zag ik een lichtje verschijnen in de lucht. Ik bleef staan en dacht; misschien is pap dat wel.. Maar toen bleek het een vliegtuig te zijn, haha.
En zo blijft mijn lieve paps herrinneringen brengen, en dat is voor mij wel teken genoeg dat hij voor altijd bij ons is..
voor altijd in ons hart