Terugslag

De afgelopen weken, of eigenlijk de afgelopen langere tijd zit ik nogal negatief in m'n vel. Af en toe een positieve opleving, maar overwegend onder de nullijn zegmaar. M'n werk is de stabiele factor geweest, daar kon ik nog wel m'n ding doen of in ieder geval zorgde dat voor afleiding. Tot het een tijdje terug vervelend begon te worden. Tegenzin om op kantoor te zitten, ergeren aan collega's, processen, werkzaamheden. Uitkijken naar het einde van de werkdag, het gevoel hebben elk moment de hele flikkerse zooi te laten stikken en naar huis te gaan.
Twee dagen in januari (of februari, weet ik niet meer precies) heb ik thuis gezeten. Mentaal en fysiek op en leeg. Voor m'n werk gewoon ziek, tikje oververmoeid. Maarja, na anderhalve dag voelde ik me al weer nutteloos en saai thuis zitten. Nog steeds met weinig energie, maar wel genoeg om weer te functionerern. Thuis dan.
De negativiteit daarna dan toch maar een beetje opzij geschoven. Of liever gezegd genegeerd, zoals ik dat al sinds jaar en dag doe met emoties en gevoelens die voor een vervelend gevoel zorgen (psychisch én fysiek). Verstandig? Nee vast niet. Maar wat moest ik dan? Naar de huisarts? En daar wat vertellen? Het laatste stukje 'normaal' kwijtraken door iets als echte oververmoeidheid of een burnout als diagnose te krijgen? Liever niet. Als dat gebeurd, of als ik dat toelaat ben ik bang dat alle emoties en negativiteit eruit komen en ik helemaal instort. Ik kan niet en hebt nooit over echte emoties en gevoelens kunnen praten.
Op de een of andere manier lijkt het wel, als ik mezelf in een zeldzaam moment van objectiviteit, 'van buiten' bekijk, of ik mezelf zo gemiddeld en universeel voordoe. Vanalles leuk vinden, een middle-of-the-road mening hebben, overal respect voor hebben. Niet buiten de lijntjes komen zegmaar. Gehandicapt/beperkt/invalide/mindervalide zijn (wat een kutwoorden zijn het allemaal) is al buiten de lijntjes genoeg, ik gok dat het zomaar daar uit voortkomt.
Er heerst een onderbewiste angst om beoordeeld te worden, en dan specifiek om dat oordeel te horen. Hoe objectief, eerlijk, respectvol en 'gewoon' dat ook mag zijn. Ik voel dan een drang om het met iedereen eens te zijn, niemand te veroordelen, zoiets. Daardoor uit ik mezelf niet of weinig als ik ook maar het kleinste vermoeden heb dat ik daardoor buiten de lijntjes kom.
Terug naar het ziek zijn geweest. Weer aan het werk, positief proberen te blijven, mezelf bezig houden. Toen begon er een interessant project te lopen waar ik de afgelopen paar weken mee bezig ben geweest. En wat nog positiever werd toen er begin deze week een nieuwe projectleider op kwam te zitten waar ik goed vertrouwen in heb. Gisteren was een goeie dag, lekker gewerkt. Vanochtend begon an sich, buiten de fileproblemen, ook goed. En dan ineens...BAM. Organisatorische verschuivingen binnen het team, werk wat niet echt goed ging, allerlei kleine dingetjes die ineens weer samenkwamen. Ik ben uiteindelijk vroeg naar huis gegaan en heb de afgelopen paar uur, maar zeker het afgelopen uur met een negatief gevoel gezeten. Gewoon weer kut dus eigenlijk.

Ik zie er best wel tegenop, maar ik vrees dat ik toch maar weer eens met m'n huisarts moet bellen voor een afspraak met een psycholoog. Afgelopen december had ik al om een verwijzing gevraagd en gekregen, maar de psychologe die hij had gevraagd heeft mij tot op heden niet gebeld. En ik ben dan zo stom om daar niet zelf achteraan te gaan. Echt dagelijks denk ik er aan, en dagelijks concludeer ik dat ik zo niet lang kan doorgaan omdat dan echt een keer de bom barst. Maar wat doe ik er mee? Helemaal niks, nakkes, nada. Eikel dat ik ben...

Zelden heb ik zo'n verhaal getikt. Ik ga het ook niet teruglezen voor ik publiceer, want dan komt er niks van. Proberen ook om maar niet aan te denken vanavond en gewoon een tv-avondje te doen. Morgen weer een dag, dan zie ik wel weer.