the end?

Er
zijn dus
twee uitersten waartussen
we ons altijd weer bevinden:
bewustzijnsverruiming en
~vernauwing?

"Het"
begint in
het klein en
'kent nog geen grenzen',
wil zich uitbreiden en kan aan 't eind terugkeren
tot 't "nulpunt" wat betreft hersenfuncties,
ethische regels en morele waarden:
meestal zitten we daar ergens
tussenin
...

De
eerste manier
om het ontstaan
van ouderfixatie te verklaren
vinden we dus bij de veronderstellingen
over ons geheugen:
we hebben al eerder en vaker gezien in myDi
dat met het klimmen van de jaren het aantal ooit gemaakte afdrukken
eerst gedurende de jonge jaren toeneemt en daarna gaat afnemen
bij 't ouder worden.

Op
zeker moment
kunnen er dan in sommige gevallen
geen afdrukken meer over zijn van de afdrukken die van eerdere indrukken waren gemaakt.
Het is heel voorstelbaar dat dit ziekteproces zich doorzet en voortzet
als het ware met terugwerkende kracht.

Op
die manier
kan dan ook uiteindelijk
een situatie ontstaan dat er van de indrukken
van het overlijden van de ouders geen afdrukken meer over zijn
en als dat het geval is, dan weet Papa Chai gewoon
niet [meer] beter!

"Mijn moeder overleden?
Hoe kom je daar nu bij!"

Je kunt hoog en laag springen,
maar niet helpt [meer]! Papa Chai blijft erbij
dat ze nu nog leeft ~
met alle gevolgen vandien:
hij blijft zoeken, onrustig, verdrietig
en angstig.

Het is 'n verklaring die
voor de omgang weinig of geen perspectief biedt?!
'n Tweede manier om het ontstaan van ouderfixatie te verklaren, vinden we terug
bij die andere eerdere veronderstelling over ons geheugen.
We hebben toen al vaker gezien dat in de loop van de jaren
minder afdrukken van indrukken
worden aangemaakt?

Vanaf 'n bepaald moment
worden er geen afdrukken van indrukken meer gemaakt.
Laten we nog eventjes 'n moment stilstaan bij hoe het kan voelen
als je in zo'n situatie terechtkomt!

Hoe zouden mensen dan
emotioneel, met 't hart inplaats van met hun hoofd,
reageren?

Uit allerlei voorbeelden ter illustratie
van deze veronderstellingen in diverse voorgaande mydiverhaaltjes is af te leiden
dat de 'dementerende' persoon [ik ben misschien wel de eerste mydi'er die zoiets 'zou kunnen overkomen' in de komende jaren, je weet maar nooit?!]
zo in 'n toestand belandt waarin hij geen
continuiteit [meer] beleeft?

Daardoor wordt het met de dag moeilijker
om zich blijvend te hechten aan personen & aan
'n bepaalde plek: de demente mydimens raakt min of meer
'ontheemd'!

Net zo goed
als het 'bewustzijnsverruimende' proces van elk kind allerlei fasen ondergaat
van {h}erkenning, {h}echting, gehechtheid aan verzorgende figuren en personen in de baby/peuter/kleutertijd en alle daaropvolgende jaren vol van
min of meer 'schokkende' ontdekkingen, leer~ & studietoestanden,
werk~ en ook paartijd en alles wat maar menselijk is
onder bepaalde omstandigheden 'als alles goed gaat' met indruk,
afdruk & leren uitdrukken van al wat we ondergaan,
ervaren, opslaan en reproduceren,
zo ondergaat de nu ontheemde 'hersengestoorde/dementerende' hoogbejaarde
een totaal daaraan tegenovergesteld proces waarop we nog wel terug zullen komen
bij tijd van leven in de komende dagen,
weken en maanden
...

Beide
uiteenlopende processen
[verruiming en vernauwing]
laten dus hun sporen achter op alles waarmee
we in ons leven te maken krijgen:
onderlinge verhoudingen, 'bevrijding en verslaving',
religie & politiek
...

Alles
waarachter een idee,
een woordenspel, een benoemings~ & {h}erkenningsproces schuilgaat
heeft nu dus ook te maken met de lusten en de lasten van zich ontwikkelende hersenprocessen
en het tegenovergestelde daarvan: aftakeling, vergeetachtigheid, misplaatste acties en reacties
en die hele ingewikkelde structuur van ons
'mydimenselijk leven'?!

Van grote
& makkelijk herkenbare economische
& sociaalmaatschappelijke problemen zijn we dus nu terechtgekomen
op 'het denken van de muchomachobonobomens'
die na de behoefte aan water, voedsel, lucht, land, beschutting en bescherming
een individuele [sociale] voorwaarde is voor de geschiedenis,
de verbeelding die ons vormt en de emoties
die steeds weer de grote drijfkrachten zijn achter
ALLE
[andere] gebeurtenissen
[groot EN klein]!

Dergelijke dingen
vermeldden de oeroude geschiedschrijvers zelden,
maar het zijn toch vooral deze basale processen van groei & regressie
die de loop van de verdere processen bepalen?

We zijn wat we eten en drinken.
We ondergaan veranderingen in die mate dat we eraan blootgesteld worden.
En wanneer die processen staken door hoge ouderdom en/of
onderbroken worden door chronische ziekten
en maatschappelijke wantoestanden dan veranderen zowel
de 'beleving van 't mydi~individu' als de 'sociaalmaatschappelijke ontwikkelingen'
van bepaalde groepen!

Het Europa van de Wereldoorlogen
was een ander continent dan het nu is. Amerika onder Kennedy, L.B. Johnson & Richard Nixon was 'n andere USA dan onder Ronald & Nancy Reagan{!}, vader & zoon Bush en Bill & Hillary Clinton? 't Nederland onder Colijn was anders dan dat van Dolle Dries Van Agt, Ruud Lubbers,
Balkenenden [EN eventuele Darkroom
Pimmen/Volkerts/Theo's &
Muhammads!] en nu
onder/met Andre Rouvoet &
Wouter Bos?

En Koningin Juliana
was 'heel anders' onder {"staatsgevaarlijke"}
'pacifistische invloeden' dan Bernhard
met zijn gebruikelijke 'steekpenningen', 'moffenstreken' & 'vruchtbare verhoudingen'
dan zij beiden in hun latere jaren weer waren als hoogbejaarde ex~vorsten & tragikomische 'hansworsten'?

Kortom:
in al die gevallen
moeten we letterlijk en figuurlijk niet over het hoofd zien
dat alles wat we ervaren afhangt van de conditie van ons brein
[en alles waarmee we daardoor te maken krijgen]!

Wat prikkelde onze verbeelding
en ook onze emoties 't meest toen we nog jong waren?
En wat blijft er van dit alles over als de tand des tijds ook
aan ons knaagt, toeslaat en alles doet verdwijnen waar we ooit zo warm voor liepen
en hoog van opgaven?

~@~