thuiszorg

ik werk nu ongeveer 7 maanden in de thuiszorg. Ik ben ook 7 maanden geleden begonnen met een opleiding verzorgende. Op werk loop ik de routes zelfstandig en dat vind ik fijn. Geen collega´s die op mijn vingers kijken. Alleen ik en de cliënt. ik merk dat de cliënten zich fijn voelen bij mij. Ik ben gewoon de 20 jarige vrolijke en vriendelijke zorgverlener die hun komt helpen. Niks is te gek voor mij. Ik heb maar 1 regel zeg ik altijd, ‘’zolang u niet op de grond gaat liggen vind ik alles goed’’. Maar op het moment dat ik aan iemands gezicht zie dat er iets is ben ik opeens heel serieus.

Ik sta bij de cliënten bekend om 3 dingen. (eerst was dat overigens 1 ding, ik was ‘’die jong meid’’) maar inmiddels zijn dat 3 totaal verschillende dingen geworden. Cliënten van mij zijn meestal boven de 80 en hebben moeite met namen onthouden, wat logisch is aangezien er 3 verschillende zorgverleners per dag langskomen.

Op het moment ben ik dat meisje in de streepjes. Ik ben erop gaan letten en heb inderdaad een hele hoop kleding in mijn kast liggen met streepjes. Horizontaal of verticaal maakt mij niet uit, gewoon heel veel streepjes.
Ik ben ‘’die strenge’’. Als een cliënt niet met zijn of haar rollator loopt zeg ik dat. Als een cliënt krabt op het lichaam zeg ik dat dat niet mag. Mijn lieve cliënten worden er gek van.
En ik ben degene die altijd alles ziet en onthoud. Van de meest opvallende dingen als een nieuw geverfde muur tot een nieuwe minuscuul blauw plekje op een elleboog. Van een zoon die langskomt voor het eerst sinds de corona uitbrak tot wat iemand in zijn koffie heeft.

Zoals mijn beste vriendin mij omschrijft leef ik voor mijn cliënten. Ik doe niks liever dan iemand blij maken. Ook als dat betekend dat ik er zelf onderdoor ga. Mijn zorg is niet compleet tot in een glimlach op iemands gezicht zie.