Gisteren was het zo ver, uur van de waarheid.
Ik wist al een dag wat er ging komen en nog was et onverwacht.
Vorige keer schreef ik over dat ik zeker wist dat ik voor mezelf moest kiezen en op mijn relatie een pauze/ stop moest zetten.
Nou het is uit! het is over en het is klaar en ik voel me verschrikkelijk kut!
Elk moment dat ik even niks doe of niet ben afgeleid begin ik te huilen en wil ik hem apen.
Het is nog geen dag verder en ik mis hem meer dan ooit. had nooit gedacht dat het echt afgelopen zou zijn!
Ik zou zo weer naar hem terug gaan, hij hoeft het maar te vragen!
Ik zou zo nog meer vechten dat ik dat al deed, voor hem.
Maar ik heb er voor gevochten, heb alles gegeven.. maar echt gelukkig was ik niet meer.
Dus het is beter dat het over is, goed voor ons beide.
ik sla me er wel door heen, daar heb ik vrienden voor.
Maar of ik er ooit echt over heen kom, denk het niet..
word eerder een stalker voor het leven, gewoon om nog steeds het gevoel te hebben dat hij deel uit maakt van mijn leven. En ik weet dat hij het ook helemaal niet erg zou vinden als ik dat deed. Omdat ik toen het uit ging zag dat ook zijn hele wereld brak en hij nog steeds om me gaf!