Jullie weten het nog niet maar ik doe een opleiding tot Docent Geschiedenis.
Vandaag is mijn stage dag, na de break-up zou je denken dat het lekker is om stage te lopen..
Ik bewijs het tegen deel...
Elk rust momentje of elk moment dat er even niks gebeurd wellen de tranen op in mijn ogen.
Net tijden een les uur, die ik moest gaan onderhouden koste het me veel moeite om niet tegen de klas te schreeuwen en niet te huilen.
Op het moment dat de klas te roemoerig was en ik bijna huilde heb ik de klas stil gezet en vertelt dat ik niet door ga en gaf ze wat anders. Ik kwam moeilijkuit mijn woorden en tranen voelde in zitten.
Of leerlingen het gemerkt hebben weet ik niet, denk wel dat ze voelde dat het niet goed zat. Ze werden dodelijk stil en gingen zelfstandig werken.
Door een ademhalingsoefening kreeg ik me zelf onder controle en wist ik weer te glimlachen.
Net in de pauze wilde ik alleen niks liever dan HEM appen dat het niet goed ging... althans ik wilde weten hoe het met hem ging, zeggen dat ik hem mis en zeggen dat wat er ook gebeurd ik altijd bij hem terug zou komen!
ik deed het niet, ik doe het niet. ik heb maar een vriendin geappt met ik mis je..
ze stuurde me een
en zei dat ik het goed doe door haar te appen en niet hem. Ik ben sterk zei ze.
Nog voel ik me klein, rot en een hoopje zieligheid.
Aan jullie ik zeggen: BEDANKT!
ik kan hier mijn verhaal kwijt en weet ik dat ik niet alleen ben.
Ik dank jullie voor jullie verhalen, leuke, grappige of ook een beetje zielig.
Zo ben ik met mijn gedachten even niet bij wat me op het moment dwars zit.