unhappy

ik voel me slecht.
ik voel me al een tijdje slecht, al zeker een week niet happy enzo.
Nou is dat geen ramp, want ja zo ben ik. Ik ben niet helemaal gezond in the brain, om
het zo te zeggen. wel grappige uitspraak eigenlijk, maar toch.. tis true.
maar nu helpt niks. heb afgelopen dagen toch wat extra's te eten genomen.
En meestal kan ik me troosten in mijn "fantasiewereld", maar nu kreeg/dacht ik alleen
maar domestories/doomstories, weet niet hoe je het schrijft.

het is al vaker tegen me gezegd, en ik merk t nu ook, ik ben boos/woest.
Op alles en iedereen. en op mezelf. Wat een rotleven heb ik. Er is de afgelopen 8 a 9
jaar helemaal niks veranderd. Ja, er werd veel gepraat en veel gezegd, en veel medicijnen
gegeven. nou, das leuk. Ze denken te weten wat ik heb én ik bovenmatig slim, altijd handig om te weten, je kan er alleen zo weinig mee, maar nu heb ik veel medicijnen en ze werken, want als ik ze
niet inneem word ik gek, en helemaal suicidaal, maar voor de rest ben ik een lopende zombie.
Ben altijd doodmoe, slaap me te pletter, en verder niks. Ik wil wel een opleiding doen, maar daar heb ik a. geen energie voor, maar als ik t via loi zou doen ofzo zou dat wel kunnen, maar b. ik heb er geen
geld voor. En vergoed word t niet, als ik dan niet ga werken.
Ja mijn moeder zegt, als je afvalt dan krijg je wel een leuke vriend. Maar waar denkt ze dat ik
die ga ontmoeten? ik kom de deur niet uit. en het is ook niet zo dat ik mensen hier ken, waar ik woon.
Nee, mijn vroegere vrienden die zijn getrouwd, en wonen overal behalve hier.
ga nieuwe vrienden maken zeggen mensen. Hoe? ik durf niet alleen weg, eruit.
Ik dacht toen ik hier net woonde, dat het allemaal wel goed zou komen, ik werd uitgenodigd door mensen
die ik hier leerde kennen. ging mee. En nam mijn zusje mee. Die 11 jaar jonger is dan mij.
En wat gebeurde er? Zij ging mee met mensen, en werd uitgenodigd, maar nam mij niet mee.
Logisch je wilt je grote zus niet meenemen, maar toch, die mensen waren van mijn leeftijd!
En nu heeft ze sinds een jaar verkering met een jongen (die ik eerst leuk vond) die ouder is dan mij.
Iedereen zegt, je moet niet zo zeuren over die leeftijd, maar toch. En nu gaat zij steeds overal heen, en het komt niet in haar op om mij mee te nemen. Natuurlijk logisch, ik begrijp het, maar ik kan er gewoon niet tegen en ik ben eerlijk: ik ben stikjaloers.
Ik heb t niet makkelijk gehad in mijn leven, en dat is nog positief gezegd.
Ik heb voor mijn zusje gezorgd, sinds ze een baby was. Ja, mijn moeder was er wel, maar ook vaak niet, zij moest ook werken als gescheiden moeder.
Ik heb het heel moeilijk gehad, en nu heeft mijn zusje alles wat ik wou toen ik die leeftijd had.
En in tegenstelling met wat ik deed --> altijd haar meenemen overal. Langzaamaan werd zij vrienden met iedereen, en was ik niet meer nodig voor vervoer e.d. dus hoefde ik niet meer mee. we zijn ook niet bevriend ofzo, ik spreek haar amper, mij wil ze niks vertellen. Geen grote zus, kleine zus verhouding dus.
Ik hoor er niet bij in haar gedachte, en ik ben maar de gestoorde irritante zus.

pff ik weet dat ik zeur, maar ik ben zo unhappy.
we maakten vroeger altijd de grap dat kel mn zusje, eerder zou trouwen dan mij.
En nu is het geen grap meer. Vanavond zei ze nog dat ze er nog om lachte dat het toch is uitgekomen, maar mijn hart brak.

Laatst was ik ergens, en werd er gepraat over zelfmoord. Ze zeiden dat die mensen die dat doen, niet goed bij hun hoofd zijn en niet weten wat ze doen. Maar ik kan me dat juist wel heel goed voorstellen.
Er is maar 1 reden waarom ik het niet doe, nou eigenlijk 2.. ik weet wat voor impact t heeft op de nabestaanden, nadat joost, mijn stiefbroer zelfmoord had gepleegd, was iedereen zo verdrietig, dat kan ik niet doen. En mijn hondje natuurlijk, die heeft alleen mij.

iedereen die mij kent, of denkt te kennen, weet wel dat ik niet altijd gelukkig ben enzo, en weet
dat ik wel wat problemen heb, maar verder weten ze niet alles. Ik ben bijna altijd vrolijk voor hun aangezicht, en lach altijd alles af. Hoewel mijn moeder weet dat het niet altijd goed gaat, zal zij ook wel
niet weten dat het zo slecht gaat, want ja wat moet ik zeggen... het gaat heel slecht? dan zegt ze, oh ok, en niet zo zeuren over je zusje, gun het haar ook.
Wat ik ook zeg, ik word niet begrepen.
Ik zou wel een boek kunnen schrijven, over alles wat ik heb meegemaakt en erover denk, zodat mensen zich in mij kunnen verplaatsen wat ik voel en denk, en me kunnen begrijpen. Sjonge dit klinkt allemaal wel heel egoitistisch zo, ach ja.


nou is dit verhaal natuurlijk niet alles wat er is, maar wel een groot gedeelte.