ave, het lijkt bijna een sprookje, echter is elk woord van waar...
het was lang geleden,hier ver vandaan, toen een klein dik metalhead een mooi oost Europees meisje ontmoete, op een bruiloft die de ''westen'' met de ''oosten'' deed verbinden , ondanks de vele verschillen en het IJzeren Gordijn...
ze zagen elkaar, en wisten vanaf toen dat ze bij elkaar hoorden, ze hadden elkaar gevonden zonder dat ze wisten dat ze elkaar zochten, nodig hadden... ondanks dat velen er niet in geloven, het was liefde, liefde op de eerste gezicht...
de week daarna volgden telefoongesprekken van vele uren, en besloot de metalhead om op zijn motor helemaal naar haar toe te rijden...
de familie van het oost Europees meisje vond de kleine dikke metalhead maar vreemd, maar hij won hun harten, door dat hij hun cultuur leerde te begrijpen en respecteerde, wat eigenlijk op neer kwam dat hij gezellig met hun mee dronk, de vele liters bier en wodka, en alles wat hun aan eten voor hem maakten, dankbaar opat, en ze nooit tegensprak in discussies...
ondanks de papierwerk, en juridische uitdagingen, gaven ze elkaar zo snel ze maar konden, elkaar de ja woord...
het oost Europees meisje ,was nu een vrouw en de kleine dikke metalhead, was ehm, kleine dikker mannetje...
ze leefden gelukkig, kregen een kind... en even leek het alsof ze samen gelukkig oud gingen worden, hellaas was dat niet waar...
hij stierf op een koude stormachtige avond in haar armen, en zij is nooit meer met haar hele hart van iemand anders gaan houden... en op deze dag, Valentijnsdag, mist mijn moeder haar geliefde kleine dikke metalhead, mijn vader het ergst...